Úrval - 01.06.1943, Page 30

28
ÚRVAL
á, þegar eitt af beitiskipum
þeirra lagðist við hliðina á skipi
okkar og skipstjórinn okkar
bauð foringjum þeirra til te-
drykkju. Þetta voru hreinlegir
menn og vildu láta okkur geðj-
ast vel að sér.
Þegar skipstjórinn okkar, L.
D. Mackintosh kom um borð,
hrópuðum við allir húrra fyrir
,,Erninum“, jafnvel þeir, sem
voru fótbrotnir eða rifbrotnir.
Það var fjarri því, að við létum
hugfallast, en okkur fannst
við vera þýðingarlausir, þar sem
við höfðum ekkert fyrir stafni.
Þetta kvöld vorum við í dásam-
legu skapi. Foringinn okkar, sem
hafði verið í flotanum frá því árið
1933, minntist þess, að hann hefði
einu sinni séð ,,Örninn“ áður. Hann
var þá ungur sjóliði á beitiskipinu
Köln og hafði séð þetta stolta
brezka skip x kínverskri höfn og skip-
stjórinn boðið þýzku foringjunum
um borð. Á þeim tímum virtust
Bretarnir ekki hafa neitt illt í huga.
En hvílíkir endurfundir! Öll árinmilli
1933 og 1942 er Þýzkaland að risa,
en Englandi að hrörna. Þessar þjóðir
hefðu getað verið vinaþjóðir. Það var
ósk Foringjans.
Það var þögult í Gibraltar,
þegar við komum aftur og það
var einkennileg tilfinning að
standa við skipakvína og sjá
ekki ,,Örninn“ í allri sinni reisn.
Þar hafði ég lengi dvalið, þar
var minn litli heimur og nú
fannst mér heimurinn farinn,
en ég vera eftir. Þegar við skip-
uðum okkur í röð til talningar,
voru 930 af áhöfninni á Iífi, 67
yfirmenn og 863 óbreyttir sjó-
liðar. Manntjón hafði orðið lítið.
Flugvélamóðurskipið „Örninn" er
nú ekki lengur til nema nafnið. 1
augum okkar Þjóðverja eru endalok
þess táknræn — hið stolta brezka
herskip skotið x kaf af unga Þjóð-
verjanum, sem einu sinni stóð fullur
aðdáunar á þilfari þess. Með svört-
um stöfum á hvítan vegginn yfir
fremri tundurskeytunum okkar mál-
uðum við nafnið ,,Örninn“.
Spennandi framhaldssaga.
Rithöfundur, sem hafði unnið að því að búa út þætti í biblíunni
til flutnings í útvarp, varð ekki lítið undrandi, þegar hann heyrði
útvarpsþulinn segja í lok eins þáttarins:
„Drepur Cain Abel? Hlustið aftur í sama tíma annað kvöld og
vitið, hvernig fer.“
— Albert R. Perkins í „Vogue.“