Úrval - 01.12.1950, Blaðsíða 109

ÆVISAGA A. CONAN DOYLE
105
að skrifa Holmessögur, og yrði
þannig við óskum lesenda tíma-
ritsins.
Loks lét Doyle til leiðast, en
þó með því skilyrði, að hann
fengi 50 pund fyrir söguna, án
tillits til pcss, hvort hún væri
stutt e'öa löng. I nóvembermán-
uði hafði hann lokið við allar
sögurnar, sem hann hafði lofað
að skrifa, nema eina.
,,Ég er að hugsa um að drepa
Holmes í síðustu sögunni," sagði
hann. „Hann dregur hug minn
frá veigameiri verkefnum.“
En þegar móðir Doyles, sem
var ákaflega hrifin af sögun-
um, heyrði um þessa ákvörðun
hans, varð hún bæði hrygg og
reið. ,,Þú getur ekki gert það!
Þú mátt ekki gera það!“ sagði
hún við son sinn. Og hann lét
undan. Móðir Doyles hafði
bjargað lífi Sherlock Holmes í
þetta sinn.
„Það er verið að nauða á mér
að skrifa fleiri Holmessögur,“
skrifaði hann móður sinni í
febrúar 1891. „Ég lét loks til-
leiðast að skrifa tólf fyrir þús-
und sterlingspund, en ég vona
að þeir sjái sig um hönd og hafni
boðinu.“
En þeir höfnuðu ekki boðinu,
heldur tóku því strax. Þótt þetta
virðist ekki nein óhemju ritlaun
nú, var það mikið fé í þá daga.
I þessum sagnaflokki voru með-
al annars sögurnar Veömála-
skjalið, Veöreiöa-Blési og Morö
ökumannsins.
I viðtali við blaðamenn sagði
Doyle, að það væri dr. Bell mest
að þakka, hve vel sér hefði tek-
izt með Holmes, enda stóð nú
mynd af dr. Bell á arinhillunni
í skrifstofu höfundarins. Dr. Bell
andmælti þessu.
„Conan Doyle hefur gert mik-
ið úr litlu með skáldskapargáfu
sinni, og hlýjar endurminningar
hans um gamlan læriföður hafa
litað myndina,“ sagði hann.
„Alls ekki!“ sagði gamli nem-
andinn. „Alls ekki!“
Conan Doyle reyndi að leyna
því, að hann hataði Holmes, enda
skýrði hann einum blaðamannin-
um frá því, að hann væri hætt-
ur að skrifa Holmessögur, vegna
þess, að hann óttaðist, að hann
færi illa með persónu, sem væri
honum mjög kær.
Um þetta leyti fæddi Touie
manni sínum annað barnið og
var það drengur. Hann var
skírður Alleyne Kingsley, eftir
Alleyne Edricson í Hvítu her-
sveitinni.
Snemma á árinu 1893, þegar
nýju Holmssögurnar voru farn-
ar að birtast í „Strand“ og hann
var langt kominn að semja
þær allar, fór hann með konu
sína til Sviss. Niður Reichen-
bachfossins þrumaði í eyrum
þeirra. Og hann hafði þörf fyrir
hvíldina. Hann var orðinn dauð-
þreyttur eftir að hafa samið all-
ar leynilögreglusögurnar.
Þegar hann var kominn heim
úr ferðalaginu, skrifaði hann
móður sinni: