Úrval - 01.12.1950, Blaðsíða 110

106
ÍTRVAL
„Okkur líður vel. Ég er hálfn-
aður með síðustu Holmssöguna,
og þegar henni er lokið, þá
hverfur sá góði herra, og kem-
ur aldrei aftur! Ég er orðinn
þreyttur á honum.“ Síðan lét
hann Moriarty prófessor liggja
í leyni bak við klett á brún
Reichenbachfossins, svo að hann
gæti komið Holmes að óvörum
og hrundið honum í djúpið.
Þannig kom hann Sherlock
Holmes fyrir kattarnef að lok-
um.
*
I öndverðum október 1893 dó
Charles Doyle, faðir Arthurs
Conan Doyle. Skömmu síðar
kvartaði Touie um verk í síðunni
og hóstakjölt. Doyle taldi ekki
neina hættu á ferðum, en leitaði
samt álits annars læknis, sem
kvað upp þann úrskurð, að Touie
væri með bráðaberkla. Hann á-
leit, að hún mundi ekki lifa nema
nokkra mánuði.
En Doyle vildi ekki sætta sig
við þennan úrskurð. Hann afréð
að fara þegar í stað með konu
sína til Svisslands, í þeirri von
að loftslagið bætti heilsu henn-
ar.
Seint í nóvember voru þau
komin til Svisslands. Touie bar
veikindi sín svo vel, að Doyle
blygðaðist sín fyrir þunglyndi
sitt og svartsýni. Þar sem hann
var farinn frá Englandi, gat
hann ekki fylgzt nógu vel með
uppnáminu, sem varð út af enda-
lokum Sherlock Holmes í síð-
ustu sögunni, sem birtist í des-
emberhefti ,,Strand“. En það
hefur varla orðið til þess að
draga úr óbeit hans á þessari
frægustu sögupersónu hans.
Hann, sem um þessar mundir
bar sjálfur sáran harm í brjósti,
fékk nú mótmæla- og skamma-
bréf frá London út af fráfalli
Holmes; og í höfuðborg Eng-
lands gengu ungir spjátrungar
með sorgarband um ermina
vegna dauða leynilögreglu-
mannsins.
Nú hóf Conan Doyle að skrifa
The Stark Munro Letters, sem
var mjög ólík fyrri sögum hans,
nánast sjálfsævisaga. I henni
lýsti hann hugsunum, vonum og
tilfinningum, en umfram allt trú
arefasemdum ungs læknis eins
og hann hafði sjálfur verið í
Southsea.
Vorið 1894 var Touie miklu
betri. Allir læknar voru á einu
máli um það. Og ef nægilegrar
varúðar væri gætt, var ekkert
líklegra en að hún gæti lifað
við sæmilega heilsu í mörg ár.
„Þegar ég hef lokið við Stark
Munro,“ skrifaði hann, ,,ætla ég
að lifa eins og villimaður —
renna mér á norskum skíðum
guðslangan daginn.“
Og í raun og veru var það
Conan Doyle, sem hóf skíða-
íþróttina til vegs og virðingar
í Svisslandi. ,,Þið kunnið ekki
að meta skíðaíþróttina ennþá,“
sagði hann við gestina á hótel-
inu, þar sem hann dvaldist, ,,en
sá tími kemur, að hundruð Eng-