Úrval - 01.10.1955, Síða 23

HUGLEIÐINGAR UM UPPELDI
21
Svar: kannski einkum við það
að komast í kynni við valdið —
hið ytra valdboð, sem setur
reglur um hvað sé leyfilegt og
hvað bannað, og sem gætir þess
að reglunum sé fylgt.“
Já, það er ekki alltaf tekið út
með sældinni að ala upp frjálsa,
sjálfstæða menn, með sjálfstæð-
ar skoðanir og eigin sérkenni,
og sjálfsagt finnst þreyttum
kennara stundum, að meira en
nóg sé af „sindrandi, uppruna-
legu lífi“ í bekknum sínum, að
ekki sé talað um örþreytta,
margra barna móður. Sjálfsagt
þurfum við stundum að grípa
til húsbóndavaldsins, þegar
börnin gerast of óstýrlát, og
berja í borðið svo að bollarnir
dansa. Það er ekki nema mann-
legt og náttúrlegt, og við for-
eldrar erum ekki nema menn,
hversu ágætar skoðanir sem við
höfum á uppeldismálum. Ég
held að við höfum rétt til að
reiðast öðru hvoru og láta reið-
ina í ljós. Það er betra en að
byrgja hana inni og láta hana
eitra þar út frá sér. Seinna,
þegar okkur er runnin mesta
reiðin, getum við kannski hlegið
bæði að sjálfum okkur og ó-
þægðinni í krökkunum. Hversu
skynsamlegar skoðanir sem við
höfum á uppeldismálum getur
ekki hjá því farið að árekstr-
ar verði öðru hvoru. Þá er kímn-
in undursamleg orkulind að leita
til, hún er eins og smurolía,
sem liðkar gang vélarinnar að
nýju.
En þeir sem ekki eiga þessa
náðargáfu? Hvað eiga vesælir
foreldrar, sem enga kímnigáfu
hafa, að taka til bragðs — því
að námskeið í kímni tíðkast víst
ekki? Já, skorti kímnina, þá
skulum við blátt áfram reyna
að vera góö — eins góð og við
viljum að barnið sé þegar það
krýpur hvítklætt og les kvöld-
bænina sína. Því að góðvild og
kærleikur er alfa og ómega —
upphaf og endir alls í uppeldi
barns, og með góðvild og kær-
leik má komast langt — jafnvel
þótt maður hafi gamaldags
skoðanir á uppeldismálum og
finnist flest af því, sem ég hef
sagt hér bull og vitleysa.
Of ...
Fáorður og feiminn unglingspiltur hafði tekið stúlkuna sína með sér í
bíltúr. Samtalið gekk dræmt, og einu sinni eftir langa þögn sagði piltur-
inn óðamála og eldrauður í framan: „Helena, viltu giftast mér?“
„Já,“ svaraði hún.
Pilturinn ók áfram þögull. Þegar hálftími var liðinn án þess orð væri
sagt, spurði Helena vandræðaleg:
„Tómas, af hverju segirðu ekki neitt?"
„Ég er þegár búinn að segja of mikið.“
— Grit.