Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 41

HÚN LÆKNAÐI SIG AF LÖMUNARVEIKI
39
lamað lét hana ekki í friði,
jafnvel þó að læknarnir segðu
henni, að á því væri lítil hætta.
Um hana sjálfa gengdi því mið-
ur öðru máli, sögðu þeir, hún
gæti ekki búizt við að verða
fullfrísk aftur. En þeir töluðu
hughreystandi um þann dag
þegar hún gæti gengið með
hækjur.
Þó lét hún sig stundum
dreyma um það á spítalanum,
að hún mundi aftur komast á
hestbak, að hún fengi að sitja
gæðing sinn, stjórna honum
með hnitmiðuðum hreyfingum
lær- og knévöðva, eins og hún
hafði lært í bernsku. En svo
minntist hún aftur hins skelfi-
lega veruleika: þessir vöðvar
voru nú máttvana.
Flestir hefðu reynt að sætta
sig við þetta. En Lis Hartel
var ekki þannig gerð, að hún
gæfist upp baráttulaust. Lík-
ami hennar lá þarna ■— hjálpar-
vana, sigraður. En andi henn-
ar var ósigraður.
Eftir þrjár vikur krafðist hún
þess að hún yrði flutt heim.
Þá baráttu sem hún bjóst til að
heyja taldi hún sig geta háð
betur heima. Þar hafði hún tvo
sterka liðsmenn: eiginmann
sinn og móður. Lis Hartel seg-
ir að án þeirra hefði hún aldrei
unnið sigur.
Þau lögðu í sameiningu á
ráðin. Hinar venjulegar læknis-
aðgerðir — nudd og rafmagn
— voru ekki vanræktar. En
mestu máli skipti það sem hún
ætlaði að gera sjálf. Yfir rúmi
hennar var komið fyrir triss-
um og runnu í þeim bönd sem
bundin voru í fætur hennar og
handleggi; í hinum endum
bandanna héngu jafnþyngdar-
lóð, þannig að hönd eða fótur
hlaut að lyftast við minnstu
hreyfingu einhvers vöðva. En
þótt hún einbeitti öllum vilja
sínum, tókst henni ekki að
framkalla jafnvel svo litla
hreyfingu.
En hún endurtók tilraunina
á hverjum degi og loks eftir
marga daga skeði undrið, hún
hafði lengi einbeitt sér að því
að lyfta hægri hendinni, og allt
í einu hreyfðist hún. Lis grét
af fögnuði. Atburðurinn var
haldinn hátíðlegur í fjölskyld-
unni. En daginn eftir vildi
handleggurinn ekki hreyfast.
Þannig gekk það vikum saman
— einn daginn örlítil hreyfing
í hönd eða fót, en næsta dag
sama algera máttleysið og áð-
ur. Hún streyttist við dag eftir
dag, en framfarirnar voru
óendanlega hægfara.
Þegar hún gat orðið nokkurn
veginn örugglega hreyft örlítið
hendur og fætur, og setið uppi,
bættu þau við nýjum æfing-
um. Tvær stigvélar, eins og hjól-
reiðamenn nota til innanhúss-
æfinga, voru festar við gólfið
og tengdar þannig saman, að
þegar önnur var stigin, sner-
ust fótsveifarnar á hinni. Lis
sat á annarri en maður hennar
eða móðir á hinni. Þetta var