Úrval - 01.10.1955, Síða 67

SORGARSAGA KANADlSKU PIMMBURANNA
65
sést mjög sjaldan utan veggja
heimilisins. Þegar deilurnar um
fimmburana stóðu sem hæst,
hafði hún sig ekki í frammi, en
lét mann sinn hafa orð fyrir
þeim gagnvart yfirvöldunum og
Dafoe lækni.
En auðvitað eru það stúlk-
urnar sjálfar, sem mest hafa
þjáðst. Þær voru rannsakaðar
eins og tilraunadýr og voru sí-
fellt þrætuepli foreldra og lækn-
is; þær voru aldar upp innan
gaddavírsgirðingar og hafðar
sem augnagaman forvitins fólks
sem hafði í för með sér að þær
fengu ýktar hugmyndir um gildi
sjálfra sín fyrstu tíu ár ævinnar.
Næstu tíu árin reyndu foreldr-
arnir að bæta fyrir þetta með
því að einangra þær, og má
segja, að það hafi verið öfgarnar
á hinn veginn. Það er vissulega
ekki þeirra sök, ef eitthvað
skortir á að þær séu vel undir
það búnar að lifa lífinu sem
ungar konur. Sökin er uppeldis-
ins, þeirrar fágætu tilviljunar,
að þær eru fæddar fimmburar.
Að vísu hafa þær grætt fé á
því, en f jármunirnir geta aldrei
bætt þeim upp þau tuttugu og
eitt ár, sem þær lifðu fyrst sem
sýningargripir og síðan einangr-
aðar.
Þær hafa séð hamingjuna
fara fram hjá dyrum sínum.
Ef til vill auðnast þeim að ná
henni áður en hún er komin
allt of langt í burtu. Fyrir f jór-
ar þeirra er nú upprunnin stund
frelsisins, fyrir þá fimmtu kom
sú stund of seint. Líkurnar til
þess að kona fæði fimmbura eru
ein á móti fjörutíu og tveim
milljónum. Líkurnar til þess að
fimmburarnir eigi fyrir sér að
lifa eðlilegu, hamingjusömu lífi
eru vissulega meiri, en eru þær
nægilega miklar?
□---□
LANGRÆKNI.
Tveir drengir hófu skólanám sitt sama dag og lentu í sama.
bekk og fengu nærri samdægurs óbeit hvor á öðrum, sem entist
þeim alla skólavistina. Eftir fjögra ára samveru skildu þeir
jafnsvai’nir óvinir og fyrsta daginn og hittust ekki aftur fyrr
en eftir þrjátíu ár.
Fundum þeirra bar aftur saman á járnbrautarstöð í nánd við
skólann, en þangað voru þeir komnir til að halda hátíðlegt þrjá-
tíu ára skólaafmæli. Var annar þá orðinn aðmíráll en hinn
biskup. Övildin blossaði upp að nýju um leið og þeir komu auga
hvor á annan. En það var biskupinn, sem varð fyrri til.
Hann gekk í áttina til aðmírálsins, holdmikill í skósíðri biskups-
skikkjunni, lét sem hann þekkti hann ekki, en héldi hann væri
brautarþjónn og sagði í alföðurlegum lítillætistón: „Hvenær fer
næsta lest til London, maður minn?“
Aðmírállinn lét ekki standa upp á sig með svarið. „Það fer lest
klukkan hálfsex, frú mín góð,“ svaraði hann, en ég ræð yður frá
að ferðast, eins og ástatt er fyrir yður.“ — The Queen.