Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 72

70
urval
æðar hjartans og nefnast ýms-
um nöfnum eftir því hvers eðlis
hindrunin er. En hvort sem til-
fellið er kallað kransæðastífla,
hjartaslag eða hjartakveisa er
talið að kólesteról eigi sökina.
(Það má skjóta því hér inn í,
að ástæðulaust er fyrir alla mið-
aldra menn að fyllast sjúklegri
hræðslu við kólesteról. Hitt
sakar ekki þótt þeir takmarki
heldur neyzlu sína á feitmeti).
Þegar rannsókn hafði leitt í
Ijós að sögumaður okkar var
ekki í bráðri lífshættu, var hann
fluttur í annað sjúkrahús í
miðri borginni klukkan fjögur
um daginn.
Það eru ekki til nein töfralyf
við kransæðastíflu í hjarta.
Mikilvægasta lækningin er löng
hvíld, sem veitir hjartanu tæki-
færi til að gera sjálft við
skemmdina: framhjá hinni lok-
uðu æð myndast nýjar og gaml-
ar æðar víkka til þess að sjá
fyrir auknu blóðrennsli. Það
getur ekki endurnýjað þann
hiuta sem dó úr næringarskorti
— þar myndast ör. En þær
breytingar og endurbætur, sem
bæta að nokkru leyti upp skað-
ann, eru þess eðlis að þær verð-
skulda fyllilega heitið krafta-
verk. Átta af hverjum tíu mönn-
um sem fá kransæðastíflu lifa
af kastið og lifa síðan eðlilegu
lífi jafnvel fram á elliár. Sjúk-
leg hræðsla við hjartasjúkdóm
er heimskuleg.
Á næstu tveim sólarhringum
hurfu verkirnir að mestu leyti.
En seint á þriðja degi vaknaði
hann af léttum morfínsvefni við
það að hann gat ekki andað.
Hann hafði fengið fylgikviila,
sem stundum kemur í kjölfar
kransæðastíflu, og er í því fólg-
inn, að vatn safnast í lungun.
Hann fékk súrefnisgrímu og
læknir gaf honum sprautu til að
hjálpa líkamanum að losna við
vatnið, sem hann var bókstaf-
lega að drukkna í.
í tvo daga lá hann að mestu
í móki með háan sótthita, sem
komst upp í 40,6°. Það var þessa
tvo daga sem hann var í mestri
lífshættu, þótt hann hefði ekki
hugmynd um það sjálfur. Svo
datt hitinn niður jafnskjótt og
hann kom.
Að morgni þriðja dagsins
vaknaði hann eins og nýr mað-
ur, í fyrsta skipti sannfærður
um það að hann mundi ekki
deyja. Hann var gagntekinn
nýju lífi, eins og hann hefði
gengið í gegnum hreinsunareld.
Hann leit á hendur sínar með
aðdáun þess sem sér fagurt
sköpunarverk í fyrsta sinn. Allir
hlutir sem augu hans litu voru
gæddir sama ferskleik. Hann
veit nú, að ailir hjartasjúkling-
ar í afturbata, og raunar allir
sem legið hafa fyrir dauðanum,
kornast í þetta ástand.
Hann fór heim af spítalanum
á 46. degi frá því hann fékk
kastið, var síðan heima í nokkra
mánuði áður en hann byrjaði að
vinna á ný.
Hann er stundum að velta því