Úrval - 01.10.1955, Blaðsíða 79

ÞEGAR MESSlNABORG HRUNDI
77
nauðganir, en í skýrslu Orlando
ráðherra var sagt, að slíkir
glæpir skiptu hundruðum á
degi hverjum. Þrátt fyrir
þetta fór margt í handa-
skolum. „Ef hjálparstarfsem-
in hefði verið fengin í hend-
ur reyndum borgaralegum
embættismönnum,“ sagði de
Felice, þingmaður Catanía, í
ítalska þinginu, „en ekki í hend-
ur glópskufullra hershöfðingja,
hefði mátt bjarga að minnsta
kosti 20.000 fleiri mannslífum.
Ég hef sannfærzt um þetta af
eigin sjón, ég sá mörg dæmi
þess, að særðir og sjúkir voru
látnir deyja drottni sínum sam-
tímis því sem sjálfboðaliðar
voru reknir burt frá hjálpar-
starfi sínu eins og þeir væru
ræningjar. Hermennirnir óskuðu
einskis frekar en að mega
hjálpa, en hinar mótsagnar-
kenndu fyrirskipanir liðsfor-
ingjanna voru þeim sífellt til
trafala. Það voru of margir liðs-
foringjar í Messína. Þeir voru
kröfuharðir og vildu ekki afsala
sér neinum þægindum. Létt-
báta herskipanna, sem þurft
hefði til að flytja lið og vistir
í land, tóku þeir til sinna nota.
Skipanir og gagnskipanir ráku
hver aðra linnulaust. Svo langt
gekk sleifarlagið, að drykkjar-
vatni, sem flutt hafði verið á
skipum, var ekki nærri öllu út-
deilt, margar tunnur af brauði
lá ónotað, miklu af tjöldum var
aldrei skipað í land og fjallháir
hlaðar af skóflum og hökum
fengu að ryðga í friði.“
Ekkert vakti þó jafnmegna
andúð og sú tillaga að skjóta
af fallbyssum á rústir Messína
og Reggio og þekja þær síðan
með kalki. Það væri öruggasta
ráðið til að brjóta niður hálf-
hrunin hús og flýta fyrir rotnun
þeirra á annað hundrað þúsund
líka, sem lágu grafin í rústun-
um. Þessi róttæka tillaga var
auðvitað aldrei framkvæmd.
Lokatalan, sem út var gefin
um dána og slasaða, var 200.-
000. Slíkt mannfall hafði
aldrei fyrr í sögunni orðið af
völdum náttúruhamfara.
SJÁLFSSTJÖRN UM FRAM ALLT.
MaSur nokkur geng'ur fram og aftur fyrir framan kvenhatta-
verzlun og ekur barnavagni. I vagninum er ungbarn, sem.
öskrar af öllum lífs og sálar kröftum. Maðurinn þuldi í sí-
fellu fyrir munni sér:
„Vertu nú rólegur, Axel! Þú verður að stilla þig, Axel!“
Roskin kona gekk framhjá, staðnæmdist, leit blíðlega til
barnsins og sagði svo við manninn:
„Það er ánægjulegt að sjá föður, sem er svona þolinmóður
við barnið sitt. Og hann heitir Axel, anginn litli ? “
„Nei,“ sagði maðurinn samanbitnum vörum, „hann heitir Ölaf-
ur. Eg heiti Axel!“
— Allt.