Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 87

DVÖL 1 TRJÁKRÓNU-GISTIHOSINU
85
skóginn, tókum við eftir lárétt-
um spýtum, er negldar voru
með stuttu millibili í röð upp
eftir tré og tré á stangli, eins
og rimar í stiga. Okkur var
sagt, að þetta væri gert til þess
að hægt væri að forða sér upp
í trén eftir þessum ,,stigum“,
ef mannýg villinaut, fílar eða
nashyrningar gerðu tilraun til
að ráðast á vegfarendur. Ég
óskaði þess innilega, að svo
skelfilegur atburður kæmi ekki
fyrir í þetta sinn, og hægðist
nokkuð um, þegar ég veitti
því eftirtekt, að fylgdarmaður-
inn var með þungskotariffil.
Hann sagði okkur, að sjaldan
kæmu fyrir slys, en sagði þó,
að fyrir ekki löngu hefði skap-
vondur nashyrningur ráðizt á
hóp er hann fylgdi. Hann hróp-
aði þá: ,,Trén!“ en allur hóp-
urinn þusti að næstu „stigum“
og björguðust allir á öruggan
stað á skammri stundu, en ó-
freskjan öskraði og hamaðist
fyrir neðan, þangað til henni
leiddist biðin og snautaði í
burtu.
Til allrar hamingju vorum við
ekki áreitt af neinum villidýr-
um og brátt stóðum við við ræt-
urnar á trénu með gistihúsið í
toppinum. Þetta stórvaxna
fíkjutré er um 15 metra hátt,
en gistihúsið um 10 m. frá
jörðu. Smíði hússins á þessum
óvenjulega stað hefur verið
miklum örðugleikum háð, en úr
þeim örðugleikum hefur verið
leyst með snilld og hugkvæmni,
svo að öllu er prýðilega til hag-
að. Upp í húsið er komizt eftir
háum stiga, og er hægt að draga
neðsta hluta stigans upp að
nóttunni, líkt og kastalabrýr á
miðöldunum, svo að pardusdýr
eða aðrar trjáklifrandi katta-
tegundir komist ekki upp og
ráðist á gestina.
Eftir að við höfðum farið
upp neðsta hluta stigans, kom-
um við að hlera, fyrir ofan hann
komu tveir aðrir stuttir stigar,
og vorum við þá stödd í aðal-
herbergi gistihússins. Herbergi
þetta var fremur langt og mjótt,
í því var hitunarofn, sem er
sjaldgæft á þessum slóðum. Við
gafl herbergisins voru þrjú rúm
og afhólfað útskot með einu
rúmi fyrir fylgdarmanninn. Auk
þess var herbergi með fjórum
rúmum fyrir kvenfólkið. Úti
fyrir var litlu vanhúsi tyllt á
eina trjágreinina. Einum stiga
neðar var aðal vistarvera karl-
mannanna.
Ég uppgötvaði fljótt, að ekki
var ætlazt til þess að við lifð-
um neinu sultarlífi, meðan við
dveldum þarna; maturinn var
afbragðsgóður — allur eldaður
á olíuvél af svörtum matsveini
í litlu eldhúsi við hliðina á borð-
stofunni. Okkur var borin „sól-
arlagshressing“, eins og sjálf-
sagt er talið á þessum slóðum.
En við gáfum okkur ekki tíma
til að sinna henni eins og vert
var; við vorum svo önnum kaf-
in við að horfa á undirbúning
að bardaga, er virtist vera að