Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 98

96
ÚRVAL
sem klemmdu saman þunnt nef-
ið; hún teygði fram neðri vör-
ina og hrukkaði ennið. En hún
sneri vanganum að honum, og
ef maður horfði aðeins á hnakk-
ann, sem var eins og lítill dreng-
hnakki með ljósu, klipptu hári,
þá var hún enn ungleg. Jafn-
skjótt og hún varð þess vör að
hann var vaknaður, þreif hún
af sér nefgleraugun.
„Svafstu vel? Það hefur þú
áreiðanlega gert, þú lítur betur
út,“ sagði hún. „Nú kem ég með
kaffið!“
Meðan þau drukku kaffið, var
hann að reyna að koma orðum
að því, sem hann ætlaði að segja.
Hann ætlaði að þakka henni fyr-
ir hinar rausnarlegu móttökur;
það hefði verið fallega gert af
henni að koma svona fram við
hann, en nú ætlaði hann að fara
og útvega sér hótelherbergi . . .
En það var eins erfitt að slíta
sig lausan nú og þegar hann var
ungur piltur, eða jafnvel erfið-
ara.
Ingibjörg bað hann að bíða
svolitla stund, hún þyrfti að
skreppa út. En hún kvaðst verða
fljót, svo að hann yrði ekki lengi
einn.
Þegar hún var farin, færðist
ofurlítið líf í hann.
Hann gekk fram í forstofuna,
lauk upp dyrunum og horfði nið-
ur stigann. Hann var ekki inni-
lokaður eins og í fangelsinu,
hann gat farið hvenær sem hann
vildi. Hann gat farið meðan hún
var í burtu. En honum fannst
það bleyðiskapur. Hann ætlaði
að segja henni sannleikann, þeg-
ar hún kæmi inn aftur.
Hann rak augun í símann og
hugmyndinni sló niður í hann
eins og eldingu.
Hann fletti símaskránni með
titrandi höndum.
V — Vadström — Vahlgren
— Vangen — þarna var það —
Vangen, Holgeir, forstjóri —
678234 ..."
Þóttaleg stúlkurödd svaraði í
símann.
„Og hver er maðurinn?“
Hann leit yfir síðuna í síma-
skránni.
„Vandén, Vandén verkfræð-
ingur.“
Það leið óratími. Loks heyrði
hann fótatak, fótatakið, sem
hann hafði þráð í sex ár, og
Marianna sagði:
„Halló, þetta er frú Vangen.“
I fyrstu gat hann ekki komið
upp nokkru orði, það var eins
og hjartað hoppaði upp í háls-
inn á honum.
„Marianna . . .“
Þögn — svo endurtók hún
kuldalega:
„Þetta er frú Vangen. Hvern
tala ég við “
„Þekkir þú ekki rödd mína?“
sagði hann. „Þekkir þú virki-
lega ekki rödd mína, Marianna?
Marianna, elsku Marianna
mín . . .“
Það heyrðist smellur, svo var
allt hljótt.
Hann sat lengi með heyrnar-
tólið í hendinni, áður en honum