Úrval - 01.10.1955, Síða 111

TUTTUGU OG SEX MENN OG EXN STÚLKA
109
inn glumdi kjallarinn af heitum
og háværum samræðum.
Einhver kallaði:
— Það er ljótur leikur, sem
þú hefur komið af stað, Pavel!
— Hugsaðu um það, sem þú
átt að gera! hreytti hann úr sér.
Við fundum á okkur, að við
höfðum komið við auman blett
á hermanninum, og að hætta
vofði yfir Tönju. Við fundum
þetta á okkur, en jafnframt
brunnum við af einkennilegri
forvitni, sem hafði þægileg á-
hrif á okkur. Hvernig myndi
þessu lykta? Mundi Tanja halda
velli fyrir hermanninum ? Og
næstum allir hrópuðum við með
sannfæringu:
— Hún Tanja? Hann fer
aldrei langt með hana! Tönju
tekur enginn með berum hönd-
unum!
Við fengum óstjórnlega löng-
un til að reyna þetta átrúnaðar-
goð okkar, og við gerðum allt
til að telja hver öðrum trú um,
að átrúnaðargoðið væri öruggt
á stalli sínum og myndi bera
sigur af hólmi í þessari viðui'-
eign. Að lokum fór okkur að
finnast að við hefðum ekki gert
nóg að því að egna hermann-
inn, að hann kynni kannski að
gleyma heitingunum, og að við
þyrftum að ganga lengra í því
að særa hégómagirnd hans. Upp
frá þessum degi lifðum við í
stöðugum taugaæsingi, sem við
höfðum ekki fundið til fyrr. Við
rifumst og skömmuðumst heila
og hálfa dagana, það var
eins og við værum allt í einu
orðnir gáfaðri, og við töluðum
meira og okkur mæltist betur
en áður.Okkur var innan brjósts
eins og við ættum í tafli við
sjálfan djöfulinn og tefldum við
hann um — Tönju. Og þegar
við komumst að því hjá bökur-
unum hinum megin, að hermað-
urinn væri farinn að gera sínar
hosur grænar fyrir dýrlingnum
okkar, greip okkur einhver
þægilegur æsingarhrollur, og við
fylltumst svo miklum áhuga á
lífinu, að við tókum ekki einu
sinni eftir því, að húsbóndi okk-
ar notfærði sér það, hvað við
vorum vel vakandi og bætti við
okkur meir en fimm hundruð
kílóum af deigi á sólarhring til
að hnoða úr.
Það var eins og við fyndum
ekki lengur til þreytu. Nafn
Tönju hvarf ekki af vörum okk-
ar allan daginn, og á hverjum
morgni biðum við hennar með
sérstakri óþreyju. Stundum
gerðum við okkur í hugarlund
að hún kæmi til okkar — og
að þá mundi það ekki vera sú
Tanja, sem við þekktum — held-
ur einhver allt önnur.
Samt sem áður sögðum við
henni ekki frá deilunni við her-
manninn, spurðum hana einskis
og vorum henni góðir og við-
mótsþýðir eins og áður. En
strax í þessu viðmóti okkar
duldist eitthvað nýtt og fram-
andi, sem ekkert átti skylt við
okkar fyrri tilfinningar í hennar
garð, og þetta nýja var egg-