Úrval - 01.10.1955, Qupperneq 113

TUTTUGU OG SEX MENN OG EIN STÚLKA
111
tókum til vinnunnar með hang-
andi hendi. Loks rauf einhver
þögnina og sagði: — Það gæti
nú samt sem áður verið að . . .
— Blaður! hrópaði bakarinn.
Við vissum allir, að hann var
skynsamur maður, skynsamari
en við hinir, og hróp hans skild-
um við þannig, að hann væri
sannfærður um sigur hermanns-
ins . . . Okkur varð órótt og
þungt í skapi . . .
í matmálstímanum, klukkan
tólf, kom hermaðurinn. Hann
var eins og jafnan fyrr hreinn
og uppstrokinn og horfði beint
framan í okkur, eins og hann
var vanur. En þessi návist hans
var okkur hvimleið.
— Jæja, heiðursmenn, viljið
þið að ég sýni ykkur hermann-
legan hetjudug? sagði hann og
hló gleiðgosalega, — þá skuluð
þið ganga út í bíslagið og kíkja
gegnum rifurnar . . . skiljið þið ?
Við þyrptumst fram fyrir og
tróðumst að rifunum milli fjal-
anna þeim megin, sem sneri að
húsagarðinum. Biðin var ekki
löng. Brátt sáum við Tönju
hraða sér yfir garðinn. Hún
stikaði einbeitt á svip yfir
krapablárnar og forarpollana og
hvarf inn í geymslukjallarann.
Skömmu seinna kom hermaður-
inn og stefndi í sömu átt. Hann
lallaði í hægðum sínu.u með
hendurnar í vösum, blístraði og
bretti grönum . . .
Það rigndi og við horfðum á
hvernig droparnir féllu í pollana
og gáruðu þá án afláts.
Þetta var hráslagalegur og
muggugrár dagur — ákaflega
leiðinlegur dagur. Það var enn-
þá snjór á húsaþökunum, en á
jörðu niðri voru dökkir aur-
blettir farnir að gægjast upp úr
fönninni. Snjórinn á þökunum
var mórauður af óhreinindum.
Regnið féll hægt og seint með
þunglyndislegum niði. Okkur
varð kalt og leið illa, þar sem
við biðum . . . Hermaðurinn
kom fyrst út úr kjallarageymsl-
unni; hann gekk í hægðum sín-
um yfir garðinn, bretti grönum
og gróf hendurnar í vösunum
eins og áður.
Þar á eftir — kom Tanja.
Augu hennar . . . augu hennar
ljómuðu af gleði og hamingju
og bros lék um varirnar. Hún
gekk eins og í draumi, óákveðið
og reikandi . . .
Þá var okkur nóg boðið. Allir
í einu þustum við á dyr, hent-
umst út í garðinn og tókum til
að blístra á hana og senda henni
tóninn, illkvitnir, háværir, villt-
ir. Það fór um hana hrollur,
þegar hún sá okkur, og hún
stóð eins og steinrunnin í eðj-
unni. Við umkringdum hana
hlakkandi og jusum yfir hana
hemjulausum ókvæðisorðum og
klámi.
Þetta gerðum við ailt saman
hávaðalaust, og án þess að flýta
okkur, því við sáum að henni
var hvergi undankomu auðið,
sáum að hún var umkringd og
að við gátum gert við hana,
hvað sem okkur sýndist. Ég veit