Úrval - 01.04.1956, Blaðsíða 94

AÐ LESA I LOFA.
S a g a
eftir Max Beerbohm.
r r
T^G T'OK farangur minn upp ur
ferðatöskunni og fór síðan
niður til að snæða hádegisverð-
inn. Það var indælt að vera kom-
inn aftur í gamla, syfjulega
gistihúsið við sjóinn. Það þótt-
ist víst vera hótel, en það var
ekki nema nafnið. En það var
samt reglulega viðkunnanleg't.
Ég hafði komið hingað fyrir
nákvæmlega einu ári, um miðj-
an febrúar, til þess að hvíla
mig og hressa eftir slæma inflú.
enzu. Og nú var ég kominn aft-
ur— til þess að hvíla mig og
hressa eftir slæma inflúenzu.
Allt var óbreytt frá því, sem
áður var. Það rigndi þegar ég
fór, og þjónninn — það var að-
eins einn þjónn og hann fjör-
gamall — hafði fullvissað mig
um að það væri aðeins skúr.
Þjónninn var hér ennþá og
virtist ekki hafa elzt um einn
dag hvað þá meira. Og það
rigndi ennþá.
Regnið féll þungt og þrot-
laust á sandinn og grátt hafið.
Ég stóð við gluggann í and-
dyrinu og horfði í leiðslu á
regnið. Það var lítið annað hægt
að gera sér til dægrastyttingar.
Ég gerði það litla, sem hægt
var að gera. Ég las vandlega
bláa auglýsingu, sem hékk á
veggnum beint fyrir neðan inn-
rammaða mynd af krýningu
Viktoríu drottningar. Þar stóð,
að hljómleikar myndu verða
haldnir — eða réttar sagt hefðu
verið haldnir — fyrir nokkrum
vikum til styrktar björgunar-
bátssjóðnum. Ég leit á loftvog-
ina, drap fingri áhana, engræddi
lítið á því. Ég leit sem snöggv-
ast á bækling um Hrun iðnað-
arins (efni sem Josep Chamber-
lain var að hrella okkur með
á sinum tíma). Síðan gekk ég
að bréfaskápnum. Ég hef alltaf
gaman af svona bréfaskápum.
Venjulega eru þar tvö eða þrjú
ný eða nýlega umslög. Þau líta
þannig út, að það er eins og
þau séu viss um að einhver muni
koma og spyrja eftir þeim. Því
ekki það? Hví skyldi hr. John
Doe eða frú Richard Roe ekki
geta birzt þá og þegar? Ég veit
ekki. Mín skoðun er bara sú,