Úrval - 01.04.1956, Blaðsíða 109

AÐ LESA 1 LÓFA
107
þegar ég varð þess var, að Lai-
der var kominn í þrot með um-
ræðuefnið. Ég furðaði mig á
því, að hann skyldi ekki hætta
að ræða inflúenzuna og snúa
sér heldur að bréfinu mínu.
Hann hlaut að hafa lesið það.
Hann hefði átt að vera mér
þakklátur fyrir það. Það var
gott bréf, fyrirtaks bréf. Mér
kom ekki til hugar, að hann
ætlaði að svara því. Þögn hans
kom ónotalega við mig; það
skyldi þó ekki vera, að ég
hefði hlaupið á mig? Það
var auðséð, að honum leið illa
meðan hann var að tala við
mig. En það var ekki mitt hlut-
verk að reifa málið. Það var
skylda hans að bjarga mér úr
klípunni, sem hann hafði komið
mér í.
Það varð löng þögn. Allt í
einu sagði hann stamandi: ,,Það
var — ákaflega vingjarnlegt af
yður — að senda mér bréfið.“
Hann sagðist hafa verið að fá
það rétt í þessu og reyndi af
veikum mætti að útskýra fyrir
mér, hvers vegna hann hefði
ekki fengið það fyrr. Mér fannst
að hann hefði að minnsta kosti
getað sagt, að bréfið hefði orðið
honum að liði, og það var eðli-
legt, að ég yrði fyrir vonbrigð-
um, þegar hann sagði að lok-
um: ,,Ég var ákaflega hrærð-
ur.“ Það hafði verið ætlun mín
að sannfæra hann, en ekki að
koma honum til að vikna.
„Gæti ekki hugsazt,“ sagði ég,
,,að allt, sem gerðist fyrir slys-
ið, hafi verið ímyndun yðar?“
Hann andvarpaði. „Þér komið
mér til að finna sárt til sektar
minnar.“
„En ég hef einmitt verið að
reyna að stuðla að því, að þér
fynduð ekki til sektar."
„Já, ég veit það. Þess vegna
geri ég mér svo ljósa grein fyrir
sekt minni.“ Við höfðum numið
staðar. Hann krafsaði með
stafnum sínum í harðan, hvítan
sandinn. „Tilgáta yðar er að
vissu leyti hárrétt,“ sagði hann.
„Hún nær bara of skammt. Það
er ekki aðeins möguleiki að ég
hafi ekki séð táknin í lófum
samferðafólks míns — það er
staðreynd. Ég leit aldrei á hend-
urnar. Þær voru ekki til. Ég
á ekki einu sinni föðurbróður
í Hampshire. Ég hef aldrei átt
neinn föðurbróður þar.“
Ég fór líka að krafsa í sand-
inn. „Jæja,“ sagði ég loks. „Mér
finnst ég vera kominn í hálf-
kjánalega aðstöðu.“
„Ég get ekki einu sinni leyft
mér að biðja yður afsökunar,
en —.“ ,
„Ég er ekki reiður við yður.
En — ég hefði heldur kosið að
þér hefðuð ekki sagt mér þetta.“
„Ég hefði líka heldur kosið
að komast hjá að minnast á
það. En þér voruð svo vingjarn-
legur, að ég neyddist til að gera
það. Þegar þér voruð að reyna
að létta ímyndaðri sök af sam-
vizku minni, íþyngduð þér henni
með raunverulegri sekt.“