Úrval - 01.04.1956, Blaðsíða 18

16
ÚRVAL
veruleika hernaðaráætlun Ses-
ars fyrir orustuna við Þapsus,
verður þess valdandi, að vegur-
inn er greiður til nýskipunar á
stjórn heimsins, til þess að
draga saman valdið í hendur
eins manns, til myndunar „keis-
araveldis“, sem á næstu öldum
átti eftir að móta sögu Vestur-
landa.
Hver hefðu orðið örlög þessa
flogaveika mikilmennis, og þá
um leið ævistarfs hans, ef hann
hefði lifað á vorum tímum? Því
er til að svara, að meðferð á
flokaveiki hefur ekki breytzt í
grundvallaratriðum frá fyrri
tímum, því að lokatakmarki
allra læknisaðgerða — að graf-
ast fyrir rætur meinsins — er
í bessu tilfelli ekki unnt að ná,
þar eð orsök hinna eiginlegu
flogaveikiskasta (en ekki
krampa er koma af völdum
slysa eða meiðsla) er enn ó-
þekkt. Eigi að síður hefur með-
ferð á flokaveiki tekið talsverð-
um framförum frá fyrri tímum.
Það er ekki ýkjalangt síðan, að
eina ráðið, sem menn höfðu við
„hinum helga sjúkdómi" var að
gefa meira eða minna af deyfi-
lyfjum. Með því móti var að
vísu hægt að fækka flogunum,
en jafnframt urðu deyfilyfin til
þess að flýta fyrir þeirri breyt-
ingu á eðlisfari sjúklingsins,
sem oft fylgir flogaveiki.
Enn í dag er meginmarkmið
allra læknisaðgerða við floga-
veiki að fækka flogunum, eink-
um þar sem dagleg reynsla fær-
ir oss sífellt heim sanninn um,
að hættan á eðlisfarsbreytingu,
greindarskerðingu og minnis-
tapi verður því meiri sem flog-
in eru tíðari, rétt eins og í
hverju flogi „eyðist“ ögn af efni
heilans. Samt reyna menn nú
ekki lengur að fækka flogunum
með því að gefa sjúklingunum
deyfilyf. En mönnum hefur tek-
izt að vinna úr amínósýrum efni,
svonefnt „hydantoin", semdreg-
ur stórlega úr og fækkar floga-
veikisköstum án þess að hafa
nokkur deyfandi áhrif. Með
þessu lyfi tekst jafnvel ósjaldan
— ef jafnframt er fylgt öðrum
ráðum, sem læknar gefa floga-
veikisjúklingum ■— að fækka
svo mjög flogunum, að hægt er
nú í fyrsta skipti að tala um
lækningu á þessum ævaforna
sjúkdómi.
—□—□—
Flókið mál.
„Hún sagði mér, að þú hefðir sagt sér það sem ég bað
þig að segja henni ekki.“
„Alltaf þarf hún að kjafta frá ðllu! Hún lofaði mér að segja
þér það ekki.“
„Já, en i öllum bænum segðu henni ekki, að ég hafi sagt
þér, að hún hafi sagt mér það!“