Úrval - 01.04.1956, Blaðsíða 95

AÐ LESA 1 LÓFA
93
að ekkert sé ólíklegra. Þess
vegna hef ég ennþá meiri sam-
úð með þessum ungu og hreinu
umslögum en hinum gömlu og
kámugu félögum þeirra. Ólund-
arleg upppgjöf er ekki jafn á-
takanleg og óþolinmóð von um
það sem aldrei rætist, fagnandi
ákefð, sem er dæmd til að fölna
og visna. Hin gömlu eru ekki
eins góð við hin ungu og þau
ættu að vera. Þau grípa hvert
tækifæri til að hæðast að þeim
og draga úr þeim kjarkinn. Eft-
irfarandi samtal er alltof al-
gengt:
Mjög ungt umslag: „Það er
einhver innri rödd sem segir
mér, að hann muni koma í dag.“
Mjög gamalt umslag: „Hann!
Ha, ha, ha! Hvers vegna kom
hann ekki í vikunni sem leið þeg-
ar þú komst ? Hvaða ástæðu hef-
ur þú til að ætla að hann komi
nokkurn tíma? Mér vitanlega
hefur hann aldrei verið gestur
hér og það veit enginn liver
hann er. Og samt heldur þú að
haiin muni koma hingað ein-
ungis til að spyrja um þig?“
M. u. u.: „Það er kannske
heimskulegt — en einhver irinri
rödd segir —
M. g. u.: „Einhvef innri rödd?
En það sést þó — jafnvel á ut-
anáskriftinni — að þú hefur
ekki annað að geyma en fáeinar
línur frá einhverri frænku. Líttu
á mig! 1 mér eru þrjár þétt-
skrifaðar arkir. Konan, sem á
að fá mig —“
MAX BEERBOHM, skáld, cjcujn-
rýnandi, greinarliöfundur oc/ skop-
teiknari, „hinn óviðjafnanlegi Max“
eins og hann hefur verið kallaður
í heimalandi sínu, Bretlandi, er fœdd-
ur árið 1872. Hann gekk á Oxford-
háskóla og gaf ára gamall út rit-
geröasafn, sem hann gaf heitið „The
Works of Max Beerbohm“ og til-
kynnti vinum sínum um leið, að hann
cetlaði ekki að skrifa meira um œv-
ina. Tveimur árum síðar var hon-
um boðið að gerast eftirmaður Bern-
hards Shaw sem leikhúsgagnrýnandi
við „The Saturclay Review“ og skrif-
aði hann um leikhúsmál i það blað
í tólf ár. Árið .19.10 kvœntist liann
og flutti til Rapallo á ítölslcu Riviera-
ströndinni og hefur átt þar heima
siðan.
Þrátt fyrir yfirlýsingu sína gaf
Becrbohm út fleiri ritgerðasöfn:
„More“, „Yet Again“ og ,,And Even
Now“. þar sem skop og ádeila sam-
einast á áhrifaríkan hátt. Einkum var
Becrbohm uppsigað xið hverskonar
tilgerð í bókmenntum. Tvö. smásagna-
söfn hefur hann gefið út: „The Happy
Hypocrite“ og „Seven Men“, sem
þessi saga er tekin úr, og eina skálcl-
sögu, „Zuleika Dobson“, sem er frá-
bœrlega skemmtileg og heillancli
saga um hin örlagaríku álirif, sem
ung og fögur hispursmey liefur á
stúdentana í Oxforcl.
M. u. u.: „Já, já. Þú sagðir
mér heilmikið um hana í gær.“
M. g. u.: „Og það ætla ég
að gera 1 dag og á morgun,
hvern einasta dag frá morgni
til kvölds. Unga konan var
ekkja. Hún dvaldi hér oft. Hún
var brjóstveik og loftið hér var
henni hollt. Hún var fátæk og
það var ódýrt að vera hér. Hún
var einmana og vinarþurfi. Ég
geymi eldheita ástarjátningu til