Úrval - 01.04.1956, Blaðsíða 96

94
tTRVAL
ungu konunnar ásamt bónorði.
Það er skrifað af manni, sem
kynntist henni undir þessu þaki.
Hann var auðugur og skemmti-
legur maður á bezta aldri. Hann
spurði hvort hann mætti skrifa
henni. Unga konan veitti hon-
um fúslega leyfi til þess. Hann
lét mig í póst daginn eftir að
hann kom til London. Ég beið
þess með eftirvæntingu, að hún
opnaði mig. Ég var þess full-
viss að hún mundi þrýsta mér
að brjósti sínu. En hún var far-
in. Enginn vissi um heimilisfang
hennar. Hún kom aldrei aftur.
. . . Þetta hef ég sagt þér
— og ég ætla að halda áfram
að segja þér það — ekki til
þess að sækjast eftir hálfvolgri
samúð þinni, — fjarri því
— heldur til þess að þér skiljist,
hve óendanlega litlir möguleik-
ar eru á því að vonir þínar ræt-
ist . . .“
*
En lesandinn hefur sjálfsagt
hlustað á þessi samtöl eins oft
og ég. Hann mun heldur fýsa
að heyra hvað mér þótti eink-
um eftirtektarvert við bréfa-
skápinn. í fyrstu vakti ekkert
sératakt athygli mína. En eftir
nokkra stund kom ég auga á
rithönd, sem ég kannaðist við.
Það var rithönd mín. Ég starði
forviða á bréfið. Manni bregður
alltaf dálítið í brún þegar mað-
ur rekst á bréf, sem maður hef-
ur sent frá sér og pósturinn
í’jallað um á tilhlýðilegan hátt.
Og þetta var í fyrsta skipti sem
ég sá eitt af mínum eigin bréf-
um liggja í slíku umkomuleysi.
Það var óþolandi! Það var ótrú-
legt! Ég hafði skrifað A. V.
Laider af einskærri velvild, og
þetta var árangurinn. Mér var
sama þó að ég hefði ekki fengið
neitt svar. Ég mundi ekki eftir
því fyrr en nú, að ég hafði ekk-
ert svar fengið. Ég gleymdi A.
V. Laider fljótlega, eftir að ég
kom til London. Jæja, þetta var
góð ráðning handa mér. Maður
á ekki að leggja það í vana sinn
að skrifa fólki, sem maður þekk-
ir sama og ekkert.
Umslagið virtist ekki þekkja
mig aftur. Það starði svo tóm-
lega á mig, að ég gat ekki
annað en komizt við. Einmitt
svona hafði hundurinn minn
horft á mig, þegar ég rakst á
hann á hundaheimili í Batter-
sea, mörgum dögum eftir að
hann hafði strokið að heiman.
,,Ég veit ekki hver þú ert, en
hver sem þú ert, þá bjargaðu
mig úr þessum stað!“ Það var
þessi bón, sem ég las úr aug-
um hundsins. Og bréfið bar fram
sömu bón.
Ég rétti fram höndina og
hugðist þrífa bréfið, en í sama
bili heyrði ég fótatak fyrir aft-
an mig og hætti þá við áform
mitt. Það var gamli þjónninn
að tilkynna mér, að hádegisverð-
urinn væri framreiddur. Ég
gekk á eftir honum út úr and-
dyrinu, en leit um öxl til þess
að láta litla fangann vita, að
ég mundi koma aftur. Ég hafði