Bókasafnið - 01.01.2002, Page 75

flutningstækinu mínu og finna taktinn á milli
síðanna.
Það er ekki langt síðan að ég tók mig til og las sög-
una um Sölva Helgason. Það er ekki heldur svo ýkja
langt síðan að ég áttaði mig á því að bókin er ekki frá
sextándu öld (og nánast í flokki handrita) heldur
skrifaði Davíð Stefánsson bókina á þeirri tuttugustu
og kom hún út árið 1940. En sagan um Sölva fellur
alveg í skuggann fyrir skuggalegu útliti bókarinnar og
dularfullum örlögum hennar. Mér er um megn að
skilja hvað Þórður afi minn í Sandvík í Sandgerði var
að gera með bók úr Reykjavík. Kannski hann hafi
fengið hana lánaða hjá félaga, sá hefur eflaust haft
áhuga á hestum. Hvað sem því líður þá er hún komin
aftur til Reykjavíkur og trónir þögul við hliðina á garg-
andi hljómflutningstæki, í litlu húsi í Þingholtunum.
Það er ekki úr vegi að taka fram að á fyrstu blaðsíð-
una hefur einhver skrifað orðin Stefano Islandi. Jú, afi
minn söng mikið og hefur eflaust dáð Stefano (var
hann ekki annars söngvari?) - ekki nema afi hafi
rænt bókinni af Stefano sem hefur verið búinn að
eigna sér bókasafnsbókina. Þetta verður sífellt dular-
fyllra.
Af fenginni reynslu mæli ég eindregið með því að
ræna bók af fjarlægu bókasafni, dýfa henni í kaffi og
tuska hana svolítið til. Gefa bókina síðan ungu barna-
barni sem mun í framtíðinni velta vöngum yfir dular-
fullum örlögum bókarinnar.
Vegurinn til Hólmavíkur
Ég verð að játa að ég er lestrarhestur. Nei, ekki einu
sinni svo lítið. Ég er lestrarflóðhestur. Nei, ekki einu
sinni það. Ég les miklu frekar á við flóðhestafjöl-
skyldu (ég er sannfærð um að flóðhestar lesi). Það
skemmtilegasta sem ég geri er að fara á bókasafnið
og rekast á bækur í hillum (þetta segir ekkert um það
hve viðburðarríkt líf mitt er) og láta þær koma mér á
óvart.
Jafnframt því að lesa á við flóðhestafjölskyldu er
ég með heila sem mætti líkja við efnið teflon. Það
festist ekkert þarna inni. Þetta er mjög hentugt því þá
get ég lesið aftur og aftur sömu bækurnar og verið
alltaf jafn spennt.
Þrátt fyrir þetta hefur ein bók náð að festa sig í
sessi innan í krumpuðu sítrónunni. Þrátt fyrir hundr-
uði skáldsagna, ljóða, smásagna, prósaljóða (ævisög-
Á BÓKASAFNINU
Gyrðir Elíasson:
Heykvísl og gúmmískór
(Mál og menning, 1991)
Hann fór daglega á bæjarbókasafnið sem var í húskofa nálægt sundlauginni, og á safninu sat hann
úti í horni og las í gömlu útgáfunni af Þjóðsögum Sigfúsar Sigfússonar þangað til safnið lokaði og
bókavörðurinn hafði reykt sínar tuttugu sígarettur og loft orðið mettað og ógagnsætt innan dyra,
bókahillurnar einsog fuglabjarg í þoku, fuglarnir allir sofandi.
Trúlega las hann ekki mikið í Biblíunni eftir að hann yfirgaf kirkjuna sína og fór að hafa stelp-
urnar á veggjum, og aldrei sást hann lesa annað á safninu en Sigfús Sigfússon, aumingja gamla
Sigfús Sigfússon sem var svo uppsigað við það á Seyðisfirði að steðjað væri fram úr honum á götu:
það boðaði ekkert gott og kom líka róti á fylgjuhópinn. Aldrei kom fyrir að presturinn fengi lánaða
með sér bók heim af safninu.
(Himnastiginn, s. 75)
BÓKASAFNIÐ 26. ÁRG. 2002
73