Bókasafnið - 01.01.2002, Blaðsíða 76

ur í minnihluta) hefur þessi staðið eftir og náð að
klístra sig við teflonið.
Þegar ég las fyrst bókina Vegurinn til Hólmauífeur
eftir Óskar Árna Óskarsson var mér brugðið. Þessa
bók vildi ég eignast, svo ég fór og keypti hana í lítilli
bókabúð við Bræðraborgarstíg (þar er auðvelt að fá
afslátt). Á bókarkápunni segir: „Vegurinn til Hólmauífe-
ur er dagbók ferðalangs. Óskar Árni fer um fásótta
staði á íslandi og skissar upp það sem fyrir augu ber -
land og menn." Óskar Árni skrifar áhrifamikla prósa
þar sem hversdagurinn fær nýtt sjónarhorn. í prós-
unum er hægt að lesa nýja sýn á hið stóra í hinu
smáa. Stundum eru myndirnar nánast frystar svo
töfraljómi hins smátæka (t.d. lítill fugl, syfjaður
hundur) fái að njóta sín. Óhætt er að segja (og nokkuð
öruggt) að Óskar Árni gæði hlutina töfrum í bók sinni
sem töframenn geta aldrei gert með einföldu hókus
pókusi. Það er erfitt að lýsa prósunum og kannski
best að þegja (áður en farið er út í vafasamar sam-
líkingar).
Ef þú fetar Veginn til Hólmavíkur er aldrei að vita
hvert hann ber þig. Vegurinn bar mig að japönskum
hækum, hver veit hverju þú mætir. Viljir þú spyrja
Óskar Árna nánar út í töfrana og jafnvel tengsl þeirra
við japanskar hækur þá get ég mér þess til að hann sé
öðru hverju á sveimi, milli bókahillna, á Þjóðarbók-
hlöðunni. Eins og huldumaður í íslenskri bók-
menntasögu. Sífellt grásprengdari.
Á BÓKASAFNINU
Guðlaug Richter:
Jóra og ég
(Mál og menning 1988)
Ég þarf varla að taka það fram að það var ekki beinlínis fjör í vinnunni. En mér leið ágætlega þar.
Aðalbókavörðurinn sem heitir Gísli var hinn almennilegasti við mig. Hann var voðalega hátíðlegur
þegar ég kynnti mig. Heilsaði með handabandi hvað þá meir. Hann gaf sér góðan tíma til að setja
mig inn í starfið sem var nú sáraeinfalt þar sem ég átti bara að vera í afgreiðslunni og ganga frá
bókunum þegar þeim var skilað. Allt annað ætlaði hann að sjá um sjálfur. Ég veit ekki hvað þetta
„allt annað“ var því ég sá hann aldrei gera neitt nema lesa, taka í nefið og spjalla við fólk. Hann var
alltaf að lesa ferðabækur á ensku, dönsku og meira að segja þýsku. Ég heyrði ekki betur en hann
þekkti alla Evrópu eins og lófann á sér. Ég var því ekki lítið hissa þega ég komst að því að hann hafði
aldrei komið út fyrir landsteinana, hafði ekki einu sinni ferðast neitt mikið um ísland. Já, það er
margt skrítið í kýrhausnum (eins og Gísli sagði svo oft sjálfur).
(s. 11-12)
74
BÓKASAFNIÐ 26. ÁRG. 2002