Læknaneminn - 01.12.1980, Qupperneq 67

Krufningaferð til Leeds sumarið 1980
Stefán Steinsson læknanemi
„En það bar til um þessar mundir, að boð kom frá
Agústus keisara um að krossfesta skyldi alla heims-
byggðina.“
Með svipuðum orðum hefst annar kafli Lúkasar-
guðspjalls. Þessi orð mætti hafa um aðdraganda
ferðar þeirrar, sem byrjaði á Keflavíkurflugvelli 30.
júní 1980. Sá aðdragandi er mönnum að mestu
kunnur, en ef ske kynni að hann hefði farið fram
hjá e-m má nefna að um miðjan júní hélt Hannes
Blöndal fund með nemendum í Armúlanum. Þar til-
kynnti hann að háskólinn myndi borga ferðir, gist-
ingu, skólagjald og morgunmat. Hann lét fylgja með
að morgunmatur í Englandi væri svo ríflegur að
við gætum alveg sleppt því að éta meira á daginn
og bætti svo við: „enda þurfið þið þá minna að
drekka.“
Á þessum fundi lá gripur einn á borðinu fyrir
framan Hannes. Það var lærleggurinn af Beinteini,
mjög trosnaður og illa til reika. Allt í einu tók
Hannes upp beinið og sagði: „Segið mér eitt, nagið
þið þetta eða hvað?“ Frikki benti honum á að þetta
væri bara venjuleg ending á 8 ára gamalli beina-
grind. - „Það finnst mér nú ekki,“ sagði Hannes,
„en það fer náttúrlega eftir því hvernig þetta er not-
að. - Þið megið að minnsta kosti ekki éta ykkur til
óbóta af þessu.“
Jæja, þennan dag, áður nefndan, komu menn sam-
an í Keflavík. Allir fóru í fríhöfnina og síðan var
lagt af stað. Allir fengu ókeypis einn sopa út á töf,
sem hafði orðið. Svo horfðum við svolítið út um
gluggana, sáum ekkert nema ský.
Þegar lent var í London kom í ljós að ein klst.
hafði tapast. Ekkert var hægt að gera í því máli og
urðu menn bara að bíta á jaxlinn og stilla úrin sín
upp á nýtt. Síðan var afgangurinn sóttur og borinn
út í rútu. Það var hundarigning og skammdegi.
Skömmu eftir að rútan lagði af stað tókum við
eftir því að hún ók vitlausu megin á götunni. „Þetta
er víst siður í Bretlandi,“ sagði einhver spekingur.
Jafnvel gekk þetta svo langt að stýrið var vitlausu
megin í bílnum. En það var allt í lagi, bflstjórinn
var vitlausu megin líka. - Tekin var stefnan norður
motorveg Ml, sem er hraðbraut, þrjár akreinar
vinstra megin og þrjár akreinar vinstra megin, séð
úr hinni áttinni.
I>egar til Leeds kom eftir fjögurra og hálfs tíma
keyrslu voru ferðalangar orðnir nokkuð syfjaðir.
Hölluðu sér gjarnan saman sessunautar sofandi í
sætum sínum. Þannig hallaði sér Sigurður Skarp-
héðinsson undurblítt upp að Gunnari Thors.
Nú hófst mikil leit að Bodington-höll þar sem lið-
ið átti að gista, en enginn vissi hvar hún var og bíl-
stjórinn síst. Hjálparsveitir á svæðinu voru ekki
kallaðar út, því við höfðum Jón Baldurs og fann
hann höllina eftir nokkrar mælingar. Allir fóru inn.
Nærri höllinni var kirkjugarður, hinum megin
við Otley Road í vestri. Þegar nemar komu inn beið
þeirra eitthvað hvítklætt, sem einna helst leit út fyrir
að vera afturganga úr téðum garði. Og urðu þeir
mjöghræddir. En veran sagði: „Verið óhræddir, því
sjá, ég boða yður mikinn fögnuð sem veitast mun
öllum lýðnum, því yður er í dag frelsari fæddur,
sem er Pearson, rótarykarl frá Liverpool, nánar til-
tekið ég sjálfur, og hafið þetta til marks — bla, bla,
bla.“ Þarna var sem sagt kominn Pearson, góðvin-
ur læknanema, rótari frá Liverpool, sem löngu hefur
sérhæft sig í íslenskum læknanemum og gert þá að
hobbíi sínu. Atti hann eftir að reynast æði hjálp-
legur í hvers 'kyns reddingum þótt hann ætti við
nokkur veikindi að striða.
Nú fórum við að skoða herbergin. Aðkoma var
þar að mestu leyti hræðileg svo sem í húsinu öllu.
Einna verst var herbergi það útlítandi sem snyrti-
menninu Guðmundi Björns hafði verið úthlutað.
Þar höfðu e-n tíma hangið á veggjum myndir festar
með Buddies, eða sem á íslensku heitir myndaupp-
læknaneminn
65