Læknaneminn - 01.12.1980, Blaðsíða 69

Lars Enevoldsen, sem tók krufninganámskeiðiö al-
varlega. AS síðustu var horft á videomynd um hand-
legg. Lagopoulos lagði nú blátt bann við myndatök-
um í salnum og í tilefni af því tóku nokkrir dólgar
myndir þar fyrir framan nefið á honum. Þá sagði
hann þeim hvað besti bjórinn í Leeds héti og rak þá
út. Seinna meir í námskeiðinu svindluðu sumir á
þessu myndabanni, þeir sem æstastir voru í að taka
myndir af líkunum, en aðrir töldu sig geta fundið
skemmtilegra myndefni. Enn aðrir höfðu alls ekki
myndavél.
Að kvöldi þessa dags uppgötvaðist að bar var í
Bodington-höll. Tilvist hans átti eftir að varpa lífs-
ljóma á dvöl okkar þarna, því á barnum var oft set-
ið á kvöldin og málin rædd og margir feitir bjórar
hesthúsaðir.
Upp frá þessu fór að færast rútína yfir dagana.
Morgunmatur var étinn á morgnana, síðan var farið
í skólann. Þar voru teknar þéttar pásur fram til hálf
fimm á daginn. I hádeginu var talsvert étið af há-
degismat á stofnun sem bar nafnið Students’ Union,
eða Félagsstofnun stúdenta. Hún stóð hálfan kíló-
meter ofan við skólann. Að kennslu lokinni var
gjarnan farið í miöbæinn til bjórinnkaupa og
kannski annarra innkaupa í forbifarten. Á kvöldin
tók við sjónvarp og bar, einkum bar, svo af bar.
Honum var lokað klukkan hálf ellefu sem er alltof
snemmt, en það er lenska. Barþjónninn var yndis-
legur ungur maöur sem gat brosað svo að munnvikin
mættust í kross milli herðablaðanna á honum. Eftir
lokun var haldið í partý á almenningi hallarinnar og
drukkin bjórinnkoma dagsins en síðan haldið aftur
í skólann (sumir lögðu sig stundum).
Nokkrir úr hópnum, þ. á m. ég sjálfur, vöndu sig
á að starfa á hurðum þeirra sem þurfti að vekja til
skólagöngu. Oft reyndu sofandi nemendur að ná
sambandi við sofandi vekjara með bréfaskriftum.
Fyrsta bréfið fékk ég frá Frikka. Það var á þá leið
hvort ég vildi vera svo afskaplega vænn að gera svo
afskaplega vel að vekja hann ef ég yrði sjálfur vakn-
aður. En skjótt skipast veður í lofti og ekki leið á
löngu þar til bréfin fóru að innihalda öndverðar ósk-
ir. Þannig var mjög skorinort bréf á hurðinni hjá
Axel einn morguninn. Það var á ensku, ég veit ekki
af hverju: Please don’t knock on my door this morn-
ing or I will cut your throat at the dissection room.
Stranglega var bannaS aS taka myndir í helgidóminum.
See you this afternoon, love, Axel. P. S. I love you.
Sama morgun var bréf á Eiríks hurð: „Hér inni er
maður sem ætlar að sofa fram yfir 8. Bankið ekki,
undirritað Amnesty International. Og undir lokin
skrifaði Frikki þvottakerlingunum bréf: „Dear lad-
ies, I’m in a terrible hangover today“ o. s. frv. Það
er sem sagt Ijóst að er frá leið urðu menn misjafn-
lega duglegir að vakna í morgunsárið. En almennt
var þó vel mætt í krufningarnar af hálfu Islendinga.
Það var snemma ljóst að í námskeiðinu með okk-
ur voru nemendur af dönsku þjóðerni, 30 stykki eða
svo. Fyrsta krufningadaginn kom í ljós að stjórn-
endur námskeiðsins höfðu blandað saman íslend-
ingum og Dönum í hópa, líklega að undirlagi Pear-
sons til að efla „public relation“. íslendingar voru
ekki ánægðir með það. Þannig lentum við dr. Stefn-
ir í hópi með 4 Dönum nr. 9. Þar voru tveir strákar,
Lars og Mikael sem voru ákaflega gáfaðir og tvær
stelpur sem voru ákaflega ljótar. Dr. Stefnir hætti
strax og flýði undir verndarvæng Guðrúnar Vigdís-
ar. Ég talaði dönsku við fólkið fram að hádegi og
þau töluðu dönsku við mig og skildi ég ekki þau og
þau ekki mig. Þegar ég gerði mér auk þess ljóst að
Danirnir mundu verða að pæla í húöinnervasjón
upphandleggs og axlar allan daginn flýði ég líka
undir væng hjá Guðrúnu Vigdísi.
Svona held ég að þetta hafi verið í flestum blönd-
uðu hópunum, annað hvort leystust þeir upp eða
þeir skipust í tvennt: íslendinga annars vegar og
Dani hins vegar, sem slörfuðu sjálfstætt og óháðir
hverjir öðrum, annar hópurinn stjórnborðsmegin
en hinn bakborðsmegin.
læknaneminn
67