Læknaneminn - 01.12.1980, Qupperneq 71

A járnbrautarstöðinni í Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrn-
drobwllllandysiliogogogoch, sem ber lengst nafn bœfa í
heimi hér.
eitthvað um landið. Fyrst var ætlunin að tekin yrði
rúta til þess, en fyrstu helgina varð ekkert úr því.
Þá fóru hins vegar Saxi læknir o. fl. á bílaleigu Hertz
og fengu sér Ford Fiesta í helgarpakkningum, sem
gerðu leiguna ódýrari. Með þessu brautryðjenda-
starfi urðu þeir upphafsmenn að miklum viðskipt-
um læknanema við þessa bílaleigu, svo miklum að
undir lokin voru stelpurnar í afgreiðslunni farnar
að flissa og skella upp úr eins og hálfvitar í hvert
sinn sem þær sáu e-n úr okkar hópi. Enda munu
þarna samtals hafa verið teknir e-ð um 20 bílar yfir
þrjár helgar.
Staðirnir sem við heimsóttum voru mest þeir
sömu: York og nágrenni, Lake District, Wales og
Skotland.
Saxi læknir, Baldvin, Frikki og Gunnar Kristinn
fylltu flokk þann er malbiksdýrin var kallaður. Leik-
reglur í þeim flokki voru þær að fá sér alltaf fínni
bíl, Ford Capri eða Fiat Mirafiori (Aston Martein.,
Lamborghini Countach, Saturnus V), og njóta síð-
an út í æsar þeirra milljóna únsa af malbiki sem eru
í landi þessu. Landslag urðu þeir einnig lítils háttar
varir við.
Á nóttunni var venjulega gist í B&B. Þar komu
fram allar hugsanlegar kombinasjónir af rekkju-
nautum. Sem dæmi rná táka að þar sem saman voru
í herbergi í Skotlandi Jón Bald, Keli og Trausti,
lék Jón hlutverk isarnsins og svaf einn í rúmi, en í
hjónarúminu var Keli pabbinn og húsbóndinn en
Trausti mamman. Keli sagði að erfitt hefði verið að
upplifa Trausta fullkomlega sem mömmu og njóta
hans sem konu þessa nótt, vegna þess hvað hann er
djöfulli skeggjaður.
Annars fóru Jón Bald og félagar til Skotlands, m.
a. í þeim tilgangi að ganga á Ben Nevis, hæsta fjall
Bretlands. Malbiksdýrin voru þar þá og, og hímdu á
meðan við fjallsræturnar. I^egar heim í Leeds kom,
spurðum við Saxa lækni hvort strákarnir hefðu
gengið á Ben Nevis. „Gengið?“ svaraði Saxi. „Þeir
OÐLf á Ben Nevis.“ Og svo flissaði hann geggjelsis-
lega. Það var auðfundið að hrollur fór um gamla
steikarpönnuhjartað í Saxa yfir þessum aðförum.
I Wales, þ. e. í Llangollen, á krá sem hét Fox
Toxoid eða e-ð svoleiðis, æsti Tóti larfur upp á háa
C hóp af brjáluðum welskum þjóðernissinnum og
skoraði á þá að fara til Harlech og leggja kastalann
þar undir sig og sigra síðan Englendingana. JAtlu
munaði að af framkvæmdum yrði, en tókst þó að af-
stýra hruni Bretaveldis og mandibulectomiu ljónsins
sem þegar er tannlaust.
Um miðbik dvalar okkar í Leeds var tekinn af
okkur kvöldmaturinn, sem allir voru orðnir leiðir á
og höfðu auk þess aldrei átt að fá. J>etta hafði verið
einhver misskilningur milli þeirra í Leeds og há-
skólaritara. Við þetta dalaði mjög virðing okkar í
matsalnum og var rifið niður skiltið Icelandic Stud-
ents.
Morgunmatur hélst óbreyttur og máttu menn ekki
fá sér djús og kornflex saman heldur aðeins annað.
Ekki er ennþá komið á hreint hver borgar kvöld-
matinn sem við átum þarna, en líklegt er að það
„Sehores y sehoras, callesen la jeta y coman mierda.“
LÆKNANEMINN
69