Læknaneminn - 01.04.1995, Síða 33

er á þeim næsta en ekki vaðið úr einum lyfjaflokki
í annan.
- Dregið verði úr fjölda fyrirlestra með því að
minnka upprifjun úr öðrum fögum en benda frekar
á sambandið þegar tilefni gefst til og takmarka
yfirferð um sérhæfðari lyf eins og krabbameinslyf
við almenn sérkenni lyfjaflokksins og verkunar-
máta.
- Kennarar komi sér saman um aðalkennslubók
ásamt lista yfir ítarefni.
- Kennsla miði að því að draga fram aðalatriði og
leggja línur fyrir sem mest sjálfsnám. Það er
takmarkað gagn af upplestri kennslutexta eða
upptalningu atriða sem nemendur eru fljótari að
lesa sjálfir heima.
- Kennarar ýti undir virkni nemenda í kennslustund
og bregðist vel við spumingum þeirra. Spurningar
eru yfirleitt bomar upp vegna áhuga og forvitni og
ætti því frekar að hvetja en letja.
Hópurinn var sammála að þetta bréf orðaði vel
þau vandamál sem varða kennslu í lyfjafræði.
VEIRUFRÆÐI
Námsefni í veirufræði er ekki nægilega klínískt
og hagnýtt. Það mætti leggja miklu meiri áherslu á
veirusýkingar, einkenni þeirra og mismunagreiningu
frá öðrum sjúkdómum. T.d. mætti fara í viral
exanthem (útbrot), öndunarfærasýkingar, meltingar-
færasýkingar og aðrar virosur. Þannig myndast tengsl
við klínísk fög eins og barnalæknisfræði og nem-
endur koma betur undirbúnir í þau fög. I þessari
yfirferð væri hægt að nota skyggnur (útbrot) og nota
klínsk dæmi til að örva nemendur til að temja sér
klínískan og þar með gagnrýnan hugsunarhátt við
úrlausn vandamála.
SÝKLAFRÆÐI
Almenn ánægja með kúrsinn og þá sérstaklega
verklega hlutann. Þó gildir það sama og með
veirufræðina að meiri áherslu mætti leggja á
sýkingar, einkenni þeirra og mismunagreiningu.
KENNSLUMÁLARÁÐSTEFNA
Hætt er við því að sú kennsla yrði á upptalningar-
formi og því mætti nota óspart klassísk klínísk dæmi
til þeirrar kennslu.
KLÍNÍSKA NÁMIÐ
Sjá „Nýir kennsluhættir“.
Námsefni seinni þriggja ára
ALMENNT
Meta þarf verklegt nám til einkunnar sem gildir,
eins og bóklega námið. Sjálfsagt er að meta verklega
hæfni í fagi sem læknisfræði. Verklegu námi yrði
örugglega betur sinnt og jákvæð áhrif umbunar eru
vel þekkt. Hægt er að meta verklega hæfni bæði með
því að gefa einkunn fyrir frammistöðu á deildum og
með verklegu prófi. Æskilegt væri að klínísku
kennslugreinarnar kæmu sér saman um þau viðmið
(kriteria) sem lægju til grundvallar slíkri einkunn og
að kennarar innan sama fags komi sér saman um þær
kröfur sem gera á til læknanema til þess að einkunnir
verði eins samanburðarhæfar og mögulegt er. For-
dæmi fyrir slíki'i einkunn er til staðar í kvenlæknis-
fræði og mættu önnur klínísk fög taka það form sér
til fyrirmyndar. Komið hefur upp sú hugmynd að
með endurbættu einingakerfi gæti verkleg einkunn
gilt 10 einingar af 40 einingum hvers árs síðustu 3
árin í deildinni.
Kennslumálaráðstefna Læknanema 1995
ályktar því:
„Taka ætti upp verklega einkunn í öllum
klínískum greinum og gildi sú einkunn 25% af
lokaeinkun í viðkomandi kennslugrein“
4.ÁR
SVÆFINGALÆKNISFRÆÐI
Kennslustaðir verklegs náms eru misgóðir.
Nokkrir nemendur tóku verklega hlutann á Sjúkra-
húsi Akraness og voru mjög ánægðir. Læknar og
annað starfsfólk sinnti þeim vel. Voru nemendur með
marklýsingu frá yfirlækni svæfingadeildar Lsp.
meðferðis sem nýttist vel. Nemendur á Bsp. voru
almennt ánægðir en spurning hvort betra væri að
nemanda væri skipaður ákveðinn sérfræðingur til að
LÆKNANEMINN 1. tbl. 1995 48. árg.
31