Læknaneminn - 01.10.2002, Blaðsíða 22

Kolbrún Pálsdóttir
Læknanemí á 5. ári
Agúst í Barcelona
Það var þann 27.júlí síðastliðinn sem höfundur og
bekkjarfélagi Pétur Snæbjörnsson lögðu upp í ferða-
lag , þar sem ferðinni var heitið til Barcelona til þess
meðal annars að taka þátt í mánaðar skiptiprógrammi
á vegum IFMSA. Þessi ferð varð eins og vonast hafði
verið til að frábærri skemmtun, full af óvæntum upp-
ákomum, afslöppun og langaði okkur ferðafélögunum
því að deila reynslu okkar með öðrum læknanemum.
I upphafi lofaði prógrammið góðu, við sendum inn
umsóknir og gengum í gegnum þetta venjulega feiii
sem þarf til að komast að sem skiptinemi í etiendu
landi. Umsóknirnar okkar voru eins og gefur að skilja
samþykktar en síðan ekki söguna meir. Við höfðum
engar upplýsingar fengið um dvalarstað eða spítala
áður en við lögðum upp í ferðalagið, það eina sem við
höfðum var símanúmer hjá tengilið okkar og var því
um nokkurs konar óvissuferð að ræða.
Ferðalagið gekk vel enda vorum við bæði send af
stað með nesti og nýja skó, þó sérstaklega var annað
okkar vel nestað með fulla tösku af skyr.is ásamt sam-
lokum til nokkurra daga. Við höfðum gert viðeigandi
ráðstafanir varðandi gistingu fyrstu dagana því það
eina sem við vissum um húsnæðismál í prógramminu
var að við máttum ekki láta sjá okkur þar sem okkur
var ætlað að búa fyrr en 1 .ágúst. Ekki það að við
hefðum getað það, því við höfðum ekki heimilisfang-
ið. Fyrstu dagarnir fóru því í túristaleik með viðeig-
andi árangri. Við náðum að sólbrenna okkur frá öll-
um hliðum, borða á dýrum en jafnframt lélegum veit-
ingastöðum, láta svindla á okkur á kaffihúsum og gera
okkur að fíflum á aðal göngugötu borgarinnar
Römblunni. Við fórum einnig hring með túristrútunni
og skruppum til nágrannabæjarins Sitges. Það er
ákveðin upplifun að vera staddur á Römblunni á aðal-
ferðamannatíma ársins. Það er nefnilega samankom-
inn stór hópur fólks sem hefur það að atvinnu að ná
peningum af fólki með mis heiðarlegum hætti. Þar
eru vasaþjófar, leikarar, tónlistarfólk, myndlistarfólk
og dansarar svo eitthvað sé nefnt, ásamt því sem hægt
er að setjast niður til bjórdrykkju eða áts.
Þegar líða fór að 1 .ágúst fórum við að ókyrrast og
ákváðum að hringja í tengilið okkar. Hún tók vel í að
hitta okkur, sem betur fer því að hún lét okkur meðal
annars í té hið ofur leynilega heimilisfang þar sem
okkur var ætlað að búa á vegum IFMSA. Hún fór líka
með okkur í smá skoðunarferð um miðbæinn en
kvaddi okkur svo því hún var á leið í skiptiprógramm
til Berlínar. Nú voru góð ráð dýr því nú var heimilis-
fangið það eina sem tengdi okkur við þetta blessaða
prógramm. Við ákváðum að láta reyna á það og drif-
um okkur af stað. Okkur hætti að lítast á blikuna þeg-
ar við höfðum ferðast á endastöð með neðanjarðarlest-
inni og vorum að nálgast endastöð strætólínunnar líka,
hálftíma eftir að við lögðum af stað. Við fórum því út
úr strætisvagninum án þess að hafa hugmynd um hvar
í ósköpunum við vorum stödd. Næstu mínúturnar ráf-
uðum við um hverfið og römbuðum svo á endanum
inn í rétta götu. Þar vorum við pikkuð upp eins og
hverjar aðrar gleðikonur af starfsmanni skrifstofu sem
reyndist bera ábyrgð á stúdentagörðunum sem okkur
var ætlað að búa á. Þá fyrst byrjaði ballið, við þurft-
um ljósrit af vegabréfum, peninga og fleira til að geta
fengið afhenta lykla að íbúðinni sem okkur var ætluð.
Oklcur datt náttúrulega helst í hug að þetta væri svona
fín íbúð og þess vegna þyrfti að tryggja þetta allt
svona vel fyrirfram. Við hlökkuðum því frekar mikið
til að geta komið okkur fyrir í nýjum heimkynnum.
Það er eklci laust við að vonbrigðin hafi gert vart við
sig þegar við stigum inn í slotið sem reyndist ekki hafa
verið þrifið frá því að elstu menn mundu eftir sér.
20