Læknaneminn - 01.10.2002, Blaðsíða 23

Ekki nóg með það því það var engu líkara en markmið
fyrri íbúa þarna hefði verið að ná að setja fótspor sín
sem hæst upp á veggina og keppnin hlýtur að hafa ver-
ið hörð. En hvað leggur maður svo sem ekki á sig í
þágu vísindanna!!
Þar sem að þetta vandamál var nú leyst ákváðum við
að komast að því hvar við værum stödd í borginni.
Það reyndist auðvelt, við vorum ekki lengur í
Barcelona heldur í úthverfi í bæ sem heitir Badalona.
Það er skemmst frá því að segja að þar er ekkert að sjá
og því ferðuðumst við a.m.k. 4 sinnum á dag á milli
Barcelona og Badalona á hverjum einasta degi meðan
á dvölinni stóð og tók hver ferð 30 mínútur. Þann tíma
nýttum við vel því Pétur las spænsku og ég hlýddi
honum yfir. Þið getið ímyndað ykkur hvað honum
sóttist námið vel því hann las að meðaltali 2 tíma á
dag. Það átti sannarlega eftir að konta sér vel þegar
hann var ranglega vændur um að vera að svindla sér
ókeypis í strætó. Þá tók Pétur
til óspilltra málanna og brá fyr-
ir sig frösum eins og „hola, qui-
ero una cerveza por favor”
Loks kom að því að byrja
verknámið á spítalanum. Þegar
að þeim tímapunkti kom vorum
við eiginlega orðin vön því að
eyða dögunum í afslöppun á
ströndinni eða að ráfa um borg-
ina og nenntum varla að byrja.
Það kom líka í ljós að það hafði
gleymst að sækja um fyrir okk-
ur og hina tvo sent áttu að vera á
spítalanum og fór heillangur tími í að redda okkur
plássi á deildum hér og þar um spítalann. Pétur fékk
svo pláss á meltingarteymi og ég fékk pláss á
smitteymi. Við áttum að mæta á spítalann klukkan
níu og samkvæmt prógramminu vera búin eftir hádeg-
ismat. Fyrsti dagurinn gekk ágætlega fyrir utan það
að við komumst að því að hádegismatur er teygjanlegt
hugtak. Ég gafst upp á að bíða eftir hádegismat klukk-
an hálfþrjú eftir hádegið enda orðin svo svöng að ég
var nálægt því að drepa mér til matar. Svo hafði ég á
tilfinningunni að læknarnir hefðu eitthvað misskilið
dvöl mína þarna. I fyrsta lagi héldu þau að ég ætti að
vera eins og hver annar aðstoðarlæknir og vinna þess
vegna fram að kvöldmat sent samkvæmt spánverjum
er klukkan tíu að kvöldi. í öðru lagi hafði þcim verið
sagt að ég talaði spænsku reiprennandi sem er ekki
alveg rétt þvi ég tala þokkalega spænsku ekki með
læknaívafi. Þeir voru því í óðaönn allan daginn að
segja mér sögu sjúklinganna og ég þakkaði fyrir á
meðan ég var ekki spurð að neinu því að ég skildi í
mesta lagi 30% af því sem sagt var við mig. Ég stakk
því afklukkan að verða þrjú nær dauða en lífi vegna
hungurs með hugann fullan af gloppóttum sjúkrasög-
um.
Ég ákvað að gefa þessu annað tækifæri og dreif mig
í samtals 7 daga á spítalann. Á þessu tímabili komst
ég að því að samskipti læknis og sjúklings eru aðeins
frábrugðin því sem við eigum að venjast hérna heima.
Þeir eru ekkert að sitja á skoðunum sínum eða tilfinn-
ingum og segja því sjúklingum bara að þegja þegar
þeir eru leiðir á þeim og biðja þá vinsamlegast um að
hætta þessu rugli þegar sagan stemmir ekki milli daga.
í hinni andránni kalla þeir sjúklingana elskurnar sínar
og sætu ömmu gömlu og svo framvegis. Samband
læknis og ættingja sjúklinga er annar kapituli því ætt-
ingjar koma að umönnun sjúk-
linga inni á spítalanum og fylgj-
ast því óvenjulega vel nteð því
hvað er að gerast. Einhvern dag-
inn var maður sem gaf sig á tal
við lækni á deildinni út af því að
honum fannst mömmu sinni illa
sinnt. Læknirinn svaraði þá
bara í reiðum tón og byrsti sig:
„Hvað viltu að ég geri maður?
Segðu mér það?” Þá var ekki
meira um það rætt. Ég sá hins
vegar mjög áhugaverð tilfelli
meðal annars endocarditis með
skemmdum lokum, malaríu, lokastigs alnæmi og
berkla. Ef bara maður hefði haft smá meiri áhuga á
þessunt tímapunkti! Einhvern veginn heillaði strönd-
in bara meira.
Ég gæti talið upp endalaust af skemmtilegum atvik-
um sem komu upp í þessari ferð en í heildina sagt var
þetta frábær ferð. Jafnvel þó ekki hafi verið staðið við
allt sem búið var að lofa í upphafi því útkoman varð
skemmtileg blanda af fríi og óvæntum uppákomum.
Borgin sem slík hefur upp á bjóða allt sem þarf til að
eiga fullkomið frí. Góðir veitingastaðir og barir, arki-
tektúr og list, nóg af búðum, strandir og síðast en ekki
síst frábært veður. Allt í kringum borgina eru svo litl-
ir strandbæir sem er gaman að heimsækja og eru sam-
göngur góðar á milli. Ég mæli því óhikað með því að
allir drífi sig til Barcelona hvort sem er á eigin vegum
eða annarra.
Kolbrún og Pétur í Barcelona
21