Úrval - 01.09.1964, Blaðsíða 139

TVEIM MÍNÚTVM FYRIR HÁÐEGl
137
skýinu, er virtist svo meinleys-
isleg't, hafði fætt af sér hvirfil-
byl, er kom fyrst í ljós sem risa-
stór svört reykjarsúla. Hún var
á hæð við skýjakljúf og eins
breið og knattspyrnuvöllur og
þeyttist í öfuga átt við sólargang-
inn með 150 mílna liraða á
klukkustund. Þessi risasúla
lireyfðist hægt niður eftir vestur-
bakka Sumidaárinnar, og uppsog
hennar var slíkt, að það lyfti
nokltrum fljótabátum og prömm-
um 10 fetum ujjp úr vatninu.
Á miðri leið sveif hún yfir
Verkfræðingaháskóla Tokyo.
Skólinn stóð þá í björtu báli,
og liinn ofsalegi vindur saug log-
ana upp í sjálfa súluna. Síðan
breytti hún skyndilega um
stefnu, þaut yfir ána og steypti
sér yfir Yasudagarðana.
Dr. Tkeguchi reyndi að hrópa
til eiginkonu sinnar, en hann
heyrði jafnvel ekki sjálfur sina
eigin rödd í þeim yfirþyrmandi
hávaða, sem steyptist yfir garð-
ana. Er risavaxnar eldtungur
tóku að sleikja trén, lyfti hann
eldri syni sínum á bak sér og
tók dóttur sina í fang sér. Konan
hans slóst í fylgd með honum.
Litli drengurinn þeirra varbund-
inn á bak henni. Þau börðust
gegn ofsastorminum og reyndu
i örvæntingu sinni að finna sér
einhvern öruggan stað.
Fyrir framan hús Yasudafjöl-
skyldunnar hafði verið byggt
yfir akstíginn, sem lá heim að
útidyrunum. Þannig mynduðust
nokkurs konar göng, sem hlífðu
vögnum og fólki. Ikeguchi fjöl-
skyldan og nokkrir aðrir flótta-
menn lilupu inn í þessi göng,
en þó má segja, að vindurinn
hafi einnig ýtt þeim þangað.
Þetta var misráðið. Nú voru
risavaxnar eldtungur farnar að
teygja sig yfir ána beint á móti
görðunum. Og er kjarni hvirfil-
bylsins nálgaðist, urðu vagngöng
þessi að nokkurs konar vind-
göngum. f gegnum þau geystust
eldtungur og logheitar vatnsgus-
ur úr ánni. Á þeim hrvllilegu
augnablikum, er á eftir fylgdu,
reyndu sumir flóttamannanna
að biðjast fyrir, en aðrir æptu
og stundu. Er vindinn lægði
sem snöggvast, sá dr. Ikeguchi,
að fjölskylda hans ÖII og allir
hinir flóttamennirnir höfðu látið
lifið.
Er vindurinn jókst aftur, hag-
ræddi læknirinn líkömum konu
sinnar og barna á jörðinni. Hann
var ákveðinn i að lifa nógu lengi
til þess að sjá um, að fjölskylda
hans fengi sómasamlega greftr-
un. Hann lagðist niður og fann,
að auðveldara var að ná andan-
um með höfuðið niðri við jörð.
Og svo tók hann til að skríða
út lir göngunum. Vindurinn
feykti honum aftur á bak, ep