Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 20

18
ÚRVAL
réttri miðun. Kúlurnar falla bara
af handahófi hér og þar. Enn hefur
engin þeirra hitt neinn amerískan
hermann né neitt farartæki okkar.
Þær hafa hitt Frakka og drepið og
gera það enn, en enga Ameríku-
menn, og samt er það Frakki, sem
heldur því fram, að það séu engir
Þjóðverjar þarna uppi, er kunni að
stjórna þessari skothríð. Hvers
vegna viljið þér ekki leyfa þessum
franska major að útkljá málið í
eitt skipti fyrir öll og gefa honum
20 mínútna frest, svo að hann geti
farið með sveit manna upp í turn-
ana?“
Hann svaraði jafnvel ekki spurn-
ingu minni. Þá spilaði ég út há-
trompinu. Kannske var ég ósann-
gjarn, en mér fannst of mikið í
húfi til þess, að hægt væri að vera
með vangaveltur út af slíku.
„Við munum komast að nafni yð-
ar, liðsforingi," sagði ég, „og við
höfum fjölda vitna. Ef þér skemm-
ið þessa dómkirkju og það mun
reynast svo á eftir, sem ég er reynd-
ar þegar fullviss um, að það hafi
engir Þjóðverjar verið þarna uppi,
skulum við tilkynna það gervöll-
um heiminum, hver skotglaði ná-
unginn var, sem eyðilagði þessa
dómkirkju — að óþörfu. Þar að auki
skal ég fara til Eisenhowers og skýra
honum persónulega frá nafni yðar,
og ég get fullvissað yður um, að þá
verðið þér aumasti liðsforinginn í
gervöllum ameríska hernum.“
Ég var ekki að blekkja hann. Ég
hafði dvalið nokkra daga í bæki-
stöðvum Eisenhowers, meðan ég
átti viðtal við hann, og ég vissi, að
hann mundi taka á móti mér, ef ég
leitaði til hans, og hlusta á mig. Og
ég hefði sannarlega notfært mér
þessa aðstöðu mína í þessu tilfelli.
Liðsforinginn sagði loks öskureið-
ur: „Jæja þá, 20 mínútur, en það
er allt og sumt. Ég mun bíða og
fylgjast með öllu hérna niðri.“
Það steig andvarp upp frá mann-
þrönginni, er ég þýddi þessi orð
hans. Það var líkt og allir hefðu
skyndilega varpað öndinni léttar.
Andlit franska majorsins ljómaði.
Hann hljóp upp í jeppann okkar
ásamt nokkrum öðrum mönnum, og
við ókum í loftinu til dómkirkjunn-
ar. Frakkarnir þekktu hvern þuml-
ung í þessu völundarhúsi. Við skipt-
um okkur í tvo hópa, og fór hvor
hópurinn upp í sinn turn. Við
fréttaritararnir slógumst í fylgd með
hópnum, sem franski majorinn
stjórnaði.
Við klöngruðumst upp hvern
stigann af öðrum. Þeir voru mjóir
og bognir og virtust endalausir.
Brátt gengum við upp og niður
af mæði. Öðru hverju komum við
að litlum gluggum, sem líktust einna
helzt mjóum rifum. Við stönzuðum
sem snöggvast við gluggana til þess
að ná andanum og veifa til mann-
fjöldans til merkis um, að við hefð-
um ekki fundið neina Þjóðverja,
a.m.k. ekki enn þá. Á torginu gát-
um við komið auga á byssur liðsfor-
ingjans, sem beindust enn að turn-
unum.
Að lokum var ekki hægt að kom-
ast hærra. Við námum þar staðar
á óhefluðum trépalli, sem var beint
undir klukkunum miklu. Majorinn
hafði haft alveg rétt fyrir sér. Það
var enginn þarna uppi, og sömu sög-