Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 44

42
ÚRVAL
Baugrat og kona hans eignuðust
5 börn, og enda þótt hann væri ham-
ingjusamur í sínu nýja lífi, virtur
og mjög mikilsmetinn maður, lét
hann þá aldrei niður falla andmæli
sín gegn sakfellingu hans og dómi.
Til æviloka hélt hann sambandi
við Stefani-Martin og mánuð eftir
mánuð knúði lögmaðurinn á um það
hjá dómsmálaráðuneytinu, að mál
Bougrats yrði tekið fyrir að nýju,
og fullyrti að enginn dómstóll í
heimi mundi hafa sakfellt Bougrat
lækni af líkum einum saman, og
engu öðru.
Á árunum eftir heimsstyrjöldina
vakti Stefani-Martin áhuga frægra
franskra rithöfunda á málinu. Þeir
kynntu sér alla málavöxtu, og eins
og Stefani-Martin sannfærðust þeir
um, að Bougrat væri saklaus.
Minnsta krafa væri sú, að mál hans
yrði nákvæmlega athugað af lög-
legum dómstól, sem dómsmálaráðu-
neytið skipaði, ef til vill kviðdómi,
skipuðum þremur eða fimm dóm-
urum, til þess að meta alla mála-
vexti og líkur, og skera úr um, hvort
nokkur vitiborinn maður mundi
hafa sakfellt Bougrat lækni ein-
göngu á þeirri forsendu að manns-
lík fannst í húsi hans. Frásögn hans
gæti mæta vel verið sönn, og marg-
ir fullyrtu, að hún væri að öllum
líkindum sönn.
Að minnsta kosti væri málið mjög
vafasamt, og rétt hefði verið að
láta Bougrat lækni njóta þess vafa,
en þeir fullyrtu, að hann hefði verið
sakfelldur sökum þess, að hann var
drykkjumaður um þær mundir og
sökum þess, að hann var í fjár-
kröggum.
En hafi hann stolið peningunum,
eyddi hann engu af þeim í drykkju
eða til neins annars, því að hvorki
daginn áður eða daginn eftir morð-
daginn hafði hann neina peninga.
Þegar Stefani-Martin dó, tók
ekkja hans að sér málið og hélt á-
fram baráttunni frá Marseilles, en
Bougrat læknir sjálfur hélt henni
áfram frá Venezuela, en það bar
engan árangur, og árið 1962 and-
aðist Pierre Bougrat læknir, þá
72 ára að aldri.
Lík hans lá á viðhafnarbörum,
eins og hann væri konungur eða
dýrlingur, og margar þúsundir
manna gengu fram hjá þeim í þög-
ulli fylkingu, til að votta honum
sína síðustu virðingu. Er lík hans
var jarðsett, kom fólk þúsundum
saman til þess að vera viðstatt jarð-
arförina.
Menn vörpuðu hlutkesti um að
fá að bera kistuna, og á fárra metra
millibili skiptust menn á um að
bera líkkistuklæðið, svo að þeir,
sem áttu Bougrat lækni líf sitt að
launa, gætu hjálpað til að bera hann
til graíar, og sagt börnum sínum og
barnabörnum að þeim hefði hlotnazt
sá heiður að bera til síðustu hvíldar
mann, sem Venezuela muni ávallt
minnast.
Þótt hann sé nú dáinn fyrir þrem-
ur árum síðan, hefur ekkert lát orðið
á baráttunni fyrir því, að taka upp
mál hans að nýju. Hún hefur frem-
ur harðnað en hitt. Framan af ár-
inu 1965 höfðu kröfurnar aukizt,
þar sem þekktustu menn Frakk-
lands höfðu hrifizt af sögunni um
hinn „mikla son“, sem varð þjóðar-
dýrlingur í Suður-Ameríku. Þeir