Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 42

40
ÚRVAL
eyjunni, maður, sem hafði séð þján-
ingar og dauða í daunillri lestinni í
sakamannaskipinu, þar sem 600
rnönnum var þjapað saman eins og
nautgripum, en meðferðin aðeins
stórum verri. Hann hafði reynt að
hjálpa hinum veiku eftir beztu getu,
en þar sem hann var án allra lyfja,
varð hann að horfa upp á 15 menn
deyja án þess að geta nokkuð að
gert.
Á Djöflaeyjunni var lánið með
honum, því að eyjan hafði misst
lækni sinn, sem hafði fengið lausn
’og snúið heim til Frakklands, og
Bougrat var veitt nokkurt frelsi til
þess að vera á ferli um eyjuna á
meðal fanganna sem læknir þeirra.
Hann tók að lifa lífi, sem átti eftir
að verða einstætt, því að þá auka-
fæðu, sem honum var veitt, gaf
hann hinum sjúku. Hann gerði að-
gerðir á þeim með hinum frum-
stæðustu áhöldum, og stöku sinn-
um fékk hann sérstök lyf. En þrjú
ár liðu þar til Bougrat lækni tókst
að strjúka.
Á þeim árum hafði hann ritað
lögfræðingi sínum og franska dóms-
málaráðuneytinu mörg bréf, og á-
vallt hamrað á hinu sama — „ég er
saklaus."
Eftir þrjú ár komst Baugrat á
snoðir um, að sjö menn hefðu ráða-
gerð á prjónunum um að strjúka
sjóleiðis. Og hann spurði þá, hvort
þeir vildu taka sig með. Hann vissi,
að hann mundi aldrei geta fengið
náðun og leyfi til að snúa heim,
samkvæmt núgildandi frönskum
lögum, eins og þeim var beitt gagn-
vart föngum á Djöflaeyjunni.
Mennirnir höfðu fundið bátskrifli
og gert hann sjófæran með leynd.
Ráðagerð þeirra var sú, að taka
stefnu í norður og reyna að ná Trin-
idad eða einhverri annarri eyju í
Karibahafinu, þar sem þeir vonuðu
að yfirvöldin mundu ekki leyfa, að
þeir yrðu framseldir aftur til Djöfla-
eyjar.
Menirnir tóku við lækninum tveim
höndum í hópinn. Hann gæti haldið
í þeim lífinu á leið þeirra til frels-
is, sem þeir vissu fyrirfram að yrði
löng og erfið.
Nótt eina laumuðust þeir á brott
og létu frá landi. Á næstu 23 dög-
um var það við mörg tækifæri að-
eins fyrir hinar æfðu læknishendur
Bougrats, og þann aga, sem hann
beitti þá, að þeir héldu lífi, þegar
allt virtist vonlaust fyrir þá.
Þrír af föngunum féllu fyrir borð
í einu ofviðrinu, sem þeir lentu í
— þeir voru fimm í bátnum, sem rak
út úr þokumistrinu upp að strönd-
inni nálægt Zrapa á Paríaskagan-
um á Venezuela inn í móðu hinnar
mannskæðu farsóttar.
Bougrat læknir varð eftir. En það
fréttist aldrei neitt af hinum sem
flúðu. Þeir hafa ef til vill dáið í
bátnum eða verið teknir höndum
og framseldir til Djöflaeyjar.
Allt fram að þessu hafði Venezu-
ela framselt frönskum yfirvöldum
sérhvern sakamann, sem strokið
hafði frá Djöflaeyju og komið á
land í Venezuela. Faðir Sellés og
fólkið í Zrapa hafði hugboð um
þetta og varaði Bougrat lækni við
því, en það vildi láta frelsara sinn
dvelja hjá sér. Að lokum komst sá
orðrómur á kreik að á meðal fólks-
ins í Zrapa dveldi strokufangi, og þá