Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 101

MAÐURINN, SEM ENGINN ÞEKKIR
99
er faðir allra manna, þá er hinn
lægsti jafn dýrmætur og hinn æðsti.
Það var engin furða þó að yfir-
völdunum litist ekki á blikuna; þau
sáu hvílíkar afleiðingar slík kenn-
ing gat haft. Það var aðeins um
tvennt að velja, lífláta Jesús eða
missa völdin. Það er ekki heldur
neitt undrunarefni, þó að síðari
kynslóðir breyttu kenningu hans og
afbökuðu hana svo mjög, að ein-
földustu trúarbrögð í henni eru
orðin að flóknu kerfi kennisetninga
og helgisiða. Boðskapur Jesús var of
hættulegur til þess að óhætt væri
að láta hann breiðast út um heim-
inn í sinni upprunalegu mynd,
frjálsan og óháðan.
Þetta var fagnaðarboðskapurinn,
sem Jesús vildi flytja öllu mann-
kyni fyrir tilstyrk hinna ellefu læri-
sveina sinna. En hver var þá að-
ferð hans?
Hann var á leiðinni frá Jerúsalem
til Nazaret, eftir hinn glæsilega
sigur yfir víxlurunum í musterinu.
Þegar hann kom að Jakobsbrunni,
var hann orðinn þreyttur og settist
niður, en lærisveinar hans fóru inn
í bæinn að kaupa vistir. Brunnurinn
var vatnsból bæjarins og eftir
stundarkorn kom samversk kona
með krukkur á öxlinni. Það hafði
ríkt fjandskapur milli ættbálks
Jesús og Samverjanna um aldaraðir.
Samkvæmt lögbók Faríseana var
jafnvel skuggi Samverja talinn
saurgandi og það var álitinn glæp-
ur að tala við þá. Konan gat ekki
leynt gremju sinni yfir því, að Jesús
skyldi vera staddur þarna.
Hvað tók Jesús til bragðs? Hvern-
ig gat hann boðað fagnaðarerindið,
þegar æðstu prestarnir bönnuðu á-
heyrendum að hlusta? Jesús þagði
og það var eins og hann hefði ekki
orðið konunnar var. Síðan tók hann
til máls og það var því líkast sem
hann væri að tala við sjálfan sig:
„Ef þú vissir hver ég er, mundir
þú biðja mig um að gefa þér að
drekka, og ég mundi gefa þér lif-
andi vatn.“
Konan hrökk við og horfði á ó-
kunna manninn. Hvað átti hann við?
Hún ætlaði að fara að svara, hikaði
andartak, en sagði svo allt í einu:
„Herra, þú hefur enga ausu og
brunnurinn er djúpur, hvaðan hefur
þú þá lifandi vatn? Eða ertu meiri
föður okkar Jakob, sem gaf oss
brunninn?"
Jesús hafði unnið sigur með einni
setningu. Og nú fór hann að ræða
við konuna um hennar eigið líf,
áhugamál hennar og vonir. Þegar
lærisveinarnir komu nokkrum mín-
útum síðar, urðu þeir forviða. —
Þarna var samversk kona, sem
hlýddi með athygli á orð Gyðings.
Jesú bjóst til að fara, en konan
vildi ekki leyfa honum það. Þá
skildi hún eftir vatnskrukkuna,
gekk inn í bæinn og sagði við menn:
„Komið og sjáið mann, sem sagði
mér allt sem ég hef aðhafzt; ætli
þessi maður sé ekki Kristur?"
Fólkið fylgdi henni á fund Jesús
með tregðu og tortryggni, en þeg-
ar það hafði hlýtt á hann um stund,
óx áhugi þess.
Þegar leið á daginn, fjölgaði á-
heyrendunum, og þegar þeir sáu á
honum fararsnið, báðu þeir hann