Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 7

„ÉG VISSI EKKI, AÐ HANN VÆRI GIFTUR"
5
Ég eíast um, aS mörgum takist það.
Ég var t.d. fenginn til þess að
gerast fjórði maður í bridge síðar
í sömu ferð. Þeir, sem við mig spil-
uðu, voru tveir ungir kvenmenn og
ungur maður. Við höfðum öll kynnzt
hvert öðru alveg nýlega, þ. e. þarna
um borð. Við kynntum okkur á
venjulegan hátt, þegar ég settist
við borðið hjá þeim, þ.e. með því
að tauta nöfn okkar á óheyrilegan
hátt. Svo fórum við að spila. Öðru
hverju tók ég eftir því, að konurnar
voru annað hvort að virða mig eða
unga manninn fyrir sér. Þær voru
að reyna að ganga úr skugga um,
hvort við værum giftir eða ein-
hleypir. Konur reyna alltaf að kom-
ast að slíku, hvort sem þær eru
gamlar eða ungar, giftar eða ógiftar.
Það er uppáhaldsíþrótt þeirra.
Ég minnist þessarar stundar mjög
greinilega, vegna þess að ég hafði
aldrei fyrr tekið eftir því, að ógift
stúlka horfir á mann á allt annan
hátt en gift kona.
Ég áleit, að önnur þessarra kvenna
væri gift, þ.e. sú dökkhærða, vegna
þess að hún virti mig fyrir sér svip-
að og þegar maður virðir fyrir sér
einhvern þekktan hlut. Augnatillit
hennar var meira vakandi og ákaf-
ara, forvitnislegra, líkt og augnaráð
barns, sem er í heimsókn í dýra-
garðinum. Ég tók einnig eftir öðru
atriði: Giftu konunni geðjaðist vel
að eiginmanninum sínum. Gift kona,
sem er hrifin af manninum sínum,
er miklu meira aðlaðandi fyrir karl-
menn en kona, sem þolir ekki mann-
inn sinn eða umber hann kannski
rétt með herkjumunum. Ástæðan
er aúgljós: afstaða hinnar fyrr-
nefndu gagnvart hinu kyninu er vin-
samleg.
Það er miklu auðveldara að láta
sér geðjast að konu, sem býst ó-
sjálfrátt við hinu bezta af manni,
en þeirri, sem hefur ósjálfrátt fjand-
samlega afstöðu gagnvart manni
vegna óþægilegrar fyrri reynslu
sinnar.
Gifta konan, sem kann alveg ó-
sjálfrátt vel við karlmenn, vegna
þess að hún kann vel við manninn
sinn, aflar sjálfri sér ekki eingöngu
vina heldur framkvæmir hún það
furðulega kraftaverk, að henni
tekst að koma því þannig fyrir, að
öllum vinum hennar af sterkara
kyninu geðjast vel hver að öðrum.
Hún hefur náð eins langt og hægt
er að ná í samfélagslegum samskipt-
um manna.
Af þessum athugasemdum mínum
hafið þið sjálfsagt þegar dregið þá
ályktun, að mér hafi geðjast vel að
dökkhærðu konunni, sem var mót-
spilari minn. Já, sannarlega! Og þar
sem ég er nú ekki gersneyddur
allri karlmannlegri hégómagirni, þá
gekkst ég upp við það, að hún sýndi
þess merki, að henni geðjaðist vel
að mér. Það mætti jafnvel segja,
að við værum farin að daðra örlítið
hvort við annað á ósköp ánægjuleg-
an hátt.
En sama var ekki hægt að segja
um hin hjúin. Það var augsýnilegt,
að þeim geðjaðist að hvoru öðru,
en samt tókst þeim ekki að koma
á „neinu sambandi“ sín í milli, fyrr
en þau höfðu bæði gefið ákveðna
yfirlýsingu.
Þegar við hættum spilamennsk-
unni, stakk einhver upp á því, að