Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 17

15
DAGINN, SEM VIÐ BJÓRGUÐUM ...
hvað er að gerast hverja stund á
landssvæði, sem er enn á valdi ó-
vinanna. Ef byssur óvinanna halda
áfram að drepa menn hans með
markvissri miðun, hættir honum
stöðugt til þess að líta með mikilli
tortryggni á sérhvern turn og sér-
hverja aðra háa byggingu, þar sem
njósnari getur leynzt og leiðbeint
um miðunina. Og á flatlendi eru
hæstu útsýnisstaðirnir oft og tíð-
um kirkjuturnar. Það voru aðeins
nokkrir mánuðir liðnir, síðan yfir-
menn í herjum Bandamanna á Ítalíu
höfðu fengið rangar upplýsingar og
dregið af þeim þá ályktun, að Þjóð-
verjar hlytu að hafa bækistöð í hinu
gamla klaustri Monte Cassino, sem
stóð efst á hárri hæð, en hæð þessi
hindraði frekari framsókn, þar eð
hún var hið bezta vígi. Og það var
ekki fyrr en eftir að sprengjuflug-
vélar okkar höfðu eyðilagt hið gamla
klaustur, að við komumst að því,
að það hafði ekki verið notað sem
bækistöð Þjóðverja.
Kynni ekki eitthvað svipað að
henda Chartresdómkirkjuna, sem
teygði sig upp í meira en 350 feta
hæð yfir slétunum, er umluktu
borgina? Við þremenningarnir á-
kváðum því að halda þangað og
reyna að verða einhvers vísari.
Snemma næsta morguns, þ. 16. ágúst
lögðum við af stað í jeppa. Og er
við beygðum út úr skóginum og
héldum út á sléttuna, hrópaði Lee:
„Þarna er hún!“ Og úti við fjarlæg-
an sjóndeildarhringinn gnæfðu dóm-
kirkjuturnarnir tignarlega yfir
flatneskjuna í Beucehéraði, líkt og
skip á kyrrum haffleti. Rétt fyrir
hádegi komumst við að útjaðri borg-
arinnar, og eftir fáeinar sekúndur
hafði hópur sigrihrósandi Frakka
umkringt jeppann okkar.
Og nú fékk ég tækifæri til þess
að láta ljós mitt skína. Hvorki Lee
né Ruben kunnu orð í frönsku, en
það kunni ég aftur á móti, þ.e.a.s.
nokkur. Hreimur minn bar reyndar
meira svipmót af New Jersey,
heimafylki mínu í Bandaríkjunum,
og Frakkarnir áttu erfitt með að
leyna brosi, þegar ég tók að mis-
þyrma þeirra unaðslega máli. En
með góðum vilja tókst þeim að skilja
það, sem ég var að reyna að babla.
Og ég skildi, hvað þeir voru að
segja, ef þeir töluðu hægt og horfðu
í augu mér, um leið og þeir töluðu.
Og þannig tókst mér að fá fyrstu
áreiðanlegu fregnir okkar af dóm-
kirkjunni.
„Mai oui!“ hrópaði skeggjaður
karl, sem leit út fyrir að vera sjó-
ræningi, en reyndist vera lyfsali.
„Tout va bien! Það hefur enginn
steinn verið snertur í henni.“ Og
hinir Frakkarnir kinkuðu kolli,
sælir á svip. Það var augsýnilegt,
að hin ástkæra dómkirkja þeirra var
þeim næstum eins mikils virði og
heimili og fjölskylda.
Lyfsalinn stökk upp í jeppann
okkar og hrópaði: „Allons!“ — Við
skulum koma! Ég skal sýna ykkur
stytztu leiðina til dómkirkjunnar."
Nú heyrðist há sprenging kveða við
nokkrum götulengdum í burtu.
„Þýzkar fallbyssukúlur,“ sagði hann.
„Þær falla öðru hverju hér og þar
í borginni. Þeim virðist ekki vera
beint að neinu sérstöku. Þeir eru
bara að reyna að hrjá okkur og
hrekja.“