Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 85

Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 85
KELTNESKl ÞJÓÐFLOKKURINN 83 þar sem þeir drekka hóflaust falla þeir í dá eða verða óðir þegar þeir eru drukknir. Víst er um það, að ítölskum kaupsýslumönnum þótti þessi veikleiki Keltanna hreinasta guðsblessun. Vín frá Miðjarðarhafs- ströndum var flutt á prömmum upp eftir ám Frakklands og síðan lengra norður eftir á vögnum. Og í grafir keltneskra prinsa á Bretlandi voru látnar stórar leirkrukkur („amph- orae“) með ítölsku víni. Verðið, sem keltneskir hermenn vildu greiða fyrir vínið sýnir, hve mikils þeir mátu þennan munað: Stór leir- krukka gat kostað heilan þræl. Það fór auðvitað ekki hjá því, að hinir drykkfelldu hermenn lentu oft í deilum. Algengasta þrætuefnið var það, hvernig merkjum um mannvirðingu var úthlutað, og tákn- rænt í því efni var skipting eftir- sóttustu kjötstykkjanna. Posidoni- us (kennari Ciceros) getur þess, að æðsti maðurinn í keltneskri veizlu hafi fengið læri. Hermaður, sem gengið var framhjá, eða hon- um fannst það, skoraði keppinaut sinn um hið umdeilda stykki á hólm, og í einvíginu, sem af því leiddi, var barizt upp á líf og dauða. Æsingurinn gat orðið smitandi. Sagnir gengu af keltneskum her- mönnum, sem frávita af drykkju vátryggðu sig fyrir peninga, eða jafnvel nokkrar vínkrukkur, og leyfðu síðan félögum sínum að skera sig á háls, í þeirri öruggu fullvissu, ekki aðeins að þeir kæmust yfir í annan heim, heldur einnig að vin- ir þeirra og vandamenn mundu hljóta veraldlegan hagnað af dauða þeirra. Söguritarar minnast oft á ofsa hinna keltnesku þjóða. „Allur kyn- stofninn er stríðsóður, æstur og ákafur í bardaga, enda þótt þeir séu að öðru leyti heiðarlegir og ekki illa siðaðir," þannig hljóðaði úr- skurður Strabós. Júlíus Cæsar var varkár gagnvart galliskum banda- mönnum sínum, „sem voru fljótir til að taka upp nýtt skipulag og jafn fljótir að leggja það niður fyrir annað jafnvel enn óreyndara;" en hann var hrifinn af óseðjandi for- vitni þeirra. Þeir héldu í ferðamenn, sem áttu leið framhjá, og yfirheyrðu þá um sérhvern orðróm, sem á gangi var; og síðan tóku þeir ákvarðanir, sem byggðar voru á upplýsingum eftir slíkum ótryggum heimildum — og urðu oft að iðrast fljótfærni sinnar síðar. Því að, eins og Cæsar komst svo háðslega að orði, menn svöruðu þeim því til, sem þeir vildu heyra. Svo er víst, að hjá sumum ættflokkum var fyrirskipað, að skýra skyldi yfirvöldunum frá hverjum nýjum orðrómi, sem upp kæmi, en ekki gera hann uppskáan fyrir hinum trúgjarnari almenningi. Þetta bráðræði og sú drembi- lega sjálfstæðistilfining, sem því var samfara, olli því, að Keltarnir gátu aldrei náð neinni varanlegri þjóðar- einingu. Ættflokkar bundust sam- tökum í því skyni að finna og nema ný lönd, þegar ásókn germanskra þjóða handan við Rín og Dóná varð þeim óbærileg; og í ránsflokkunum, sem herjuðu sléttur Norður-ftalíu, j gátu verið menn úr nokkrum ætt- Ji flokkum, sem skorti kvikfé. En slikH samtök fóru oftast í mola og leystust® upp. Þeir skarar af yfirbreiddum
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.