Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 96

94
lét okkur líka draga til stafs og
þar kom, að bræður mínir, sem voru
nokkrum árum eldri en ég, ákváðu
að hefja „blaðaútgáfu". Skyldi blað-
ið vera vikublað, í stílabókarbroti,
(enda pappírinn úr stílabókum)
handskrifað í einu eintaki. Lesenda-
hópurinn var ég og Nóna, því ekki
töldu ritstjórarnir sér fært að láta
blaðið í hendur annarra heima-
manna.
Blað þetta nefndist „Grettir" og
kom út í þrjár til fjórar vikur. Nóna
mun hafa haft hönd í bagga með
„útgáfunni“ og m.a. valið nafnið.
Efni blaðsins var aðallega fréttir af
bænum og næstu bæjum, t.d. „Auð-
humla beiddi upp í gær“ og „Palli
byrjaði að slá í varpanum í morg-
un. Auk þess voru greinar um sund-
urleitustu efni í „Gretti“, aðallega
skrifaðar upp úr gömlum þjóðvina-
félagsalmanökum.
En nú kom babb í bátinn. Ég
vildi alveg óður og uppvægur taka
þátt í ritmennskunni. En það máttu
bræður mínir ekki heyra nefnt. Ég
mun hafa verið sjö til átta ára,
að vísu læs en lítið skrifandi. En
mér var annað tamara en að stilla
ljósi mínu undir mæliker, og sótti
aðildina að ritstjórninni fast, og fór
svo, að kalla varð Nónu til þess
að skakka leikinn. Hún var fljót að
kveða. upp Salómonsdóm, eins og
svo oft áður, þegar kastazt hafði í
kekki með okkur bræðrunum. Hún
sagði: „Látum eldri bræðurna gefa
út sitt blað í friði. Við Daddi gef-
um út annað blað.“
Ég var himinlifandi yfir þessum
úrskurði og kunni mér vart læti
ÚRVAL
fyrir fögnuði. Bræður mínir sættu
sig líka við „samkeppnina“.
Eftir miklar umþenkingar ákváð-
um við Nóna að nefna blaðið okkar
„Fálkann.“ Munum við Nóna hafa
verið allt að því ári á undan Fálk-
anum í Reykjavík með okkar út-
gáfu. Man ég að ég lét mér fátt um
finnast þegar ég frétti það að búið
væri að „hnupla“ nafninu, sem mér
fannst ég hafa tilkall til.
Annars varð stutt í Fálka-útgáí-
unni hjá mér, því að ekki kom út
nema eitt tölublað af Þverár-Fálk-
anum. Það var gefið út á umbúða-
pappír, stóra örk, stærð brotsins
svipuð og Tímans og umbrotið all
frumlegt. Ég byrjaði sem sagt með
því að skrifa fyrirsagnir greinanna
og ætlaði þeim pláss af handahófi.
Fór svo að blaðið varð lítið ann-
að en fyrirsagnir og eyður á milli.
Gafst ég svo upp á ritmennskunni.
Á Þverá í Laxárdal var, og er,
stór torfbær, sem stendur enn. Mun
það vera elzti torfbær á landinu,
sem enn er búið í. Meiri partur
hans mun vera byggður laust eftir
1850 og er hann með allmörgum
göngum og ranghölum. Ég var ákaf-
lega myrkfælinn í bernsku, og ekki
bætti úr skák, að rétt við hlaðvarp-
ann stóð (og stendur) kirkja og
kirkjugarður í kring. Strax og ég
gat farið að stauta svolítið, lá ég
yfir þjóðsögum, einkum drauga-
sögum og allt hafði þetta þau á-
hrif, að ég varð trylltur í myrk-
fælni. Þótti flestum á bænum, að
lítið legðist fyrir kappann og var
gert góðlátlegt gys að mér fyrir
vikið, en það tók ég allnærri mér.