Úrval - 01.10.1966, Blaðsíða 16

14
ÚRVAL
keppinautinum og tók að berjast
við hann, strax og honum var
stungið inn í búr. Bardagamýs, sem
voru þjálfaðar á þennan hátt, urðu
svo árásargjarnar og herskáar, að
þær réðust gegn hverri þeirri mús,
sem á vegi þeirra varð, jafnvel
kvendýrum og ungum, en slíkt
mundi engin venjuleg mús gera.
Því er þannig háttað með mörg
villt dýr, að komi eitthvert aðskota-
dýr inn á yfirráðasvæði þeirra eða
nálgist þau um of á einhvern hátt,
þá er sem þau neyðist ósjálfrátt til
þess að taka ákvörðun, sem er í
því fólgin að berjast eða flýja. Jack
Couffer kvikmyndatökumaður, sem
hefur annazt kvikmyndatöku fyrir
dýralífskvikmyndir Walts Disneys
og skrifað hefur bókina „Song of
Wild Laughter", segir þar frá
gaupu sem hafði verið lokuð inni
í mjög litlu búri. Fólkið, sem kom
að búrinu, hafði því nálgazt dýrið
um of, þannig að því fannst það
verða að berjast aða flýja. Nú gat
gat það ekki barizt við fólkið og
hafði ekki heldur neitt rúm til
flótta, og því gerðist það ofsalega
taugaveiklað, þótt það hefði hingað
til verið blítt og þægt uppáhalds-
dýr á venjulegu heimili.
Þessi sálfræðilegu seilingamörk
eru mjög þýðingarmikil fyrir heil-
brigði dýra þar, sem í dýragörðum
dveljast. Þegar tígrisdýr og bjarn-
dýr draga sig í hlé út í fjarlægasta
horn búrsins, eru þau í rauninni að
forðast of náin tengsl við fólkið,
sem safnazt hefur saman við búrið
og gerir þeim gramt í geði og hef-
ur óþægileg áhrif á þau.
Dýrin láta í ljós reiði sína á mis-
munandi hátt, eftir því hvaða dýra-
tegund þau tilheyra. Fuglarnir gera
slíkt oft með því að syngja. Sumir
froskar stökkva upp á bak aðskota-
froska af öllum sínum þunga. Reið-
ur hrútur setur undir sig hausinn.
Þegar fólk veit ekki um viðbrögð
húsdýra við ýmiss konar ertingu,
getur slíkt komið þeim í mjög ó-
þægilega aðstöðu. Nýfundnalands-
hundurinn minn var yfirleitt mjög
blíður og meinlaus, en samt kom
það fyrir einu sinni, að hann
reyndi að bíta þriggja ára gamla
telpu. Ég varð hissa á þessu, vegna
þess að hundurinn var því vanur,
að krakkar lékju sér við hann án
þess að sýna honum alltaf mikla til-
litssemi. En þá tók ég eitt sinn
eftir því, að lítil þriggja ára telpa
nálgaðist hann aftan frá og skellti
hendi sinni þéttingsfast ofan á ann-
an bóg hans. Hundurinn sneri sér
alveg ósjálfrátt við og var augsýni-
lega í árásarhug, gerði sig jafnvel
líklegan til að bíta hana. Ástæðan
var sú, að litla stúlkan hafði óaf-
vitandi nálgazt hann á sama hátt
og hundur í vígahug. Hundar í víga-
hug nálgast aðra hunda aftan frá
upp á bóg andstæðingsins, þannig
að hann sé höfði hærri en and-
stæðingurinn. Þannig sýnir hann
andstæðingnum, að hann álíti sig
vera honum æðri. Slíkt er venjan
meðal hunda. Við leystum þetta
vandamál litlu stúlkunnar og stóra
hundsins með því að ráðleggja
henni að tala til hundsins, koma
þannig að honum, að hann sæi,
hver væri að koma, og klappa hon-
um blíðlega í stað þess að skella