Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 96

94
ÚRVAL
skóginn“, sagði drengurinn, en sú
skýring var með öllu óþörf. Það
leynir sér ekki á útliti manns, ef
hann hefur orðið fyrir árás skógar-
bjarnar.
Við lögðum hann á segldúk, og
svo skárum við af honum fötin til
þess að geta skoðað meiðslin betur.
Hægri handleggur hans var allur
sundurtættur, og sama var að segja
um hægri fótlegginn. Það voru djúp
sár aftan á hálsi hans eftir bjarnar-
klærnar, og björninn hafði einnig
rifið og tætt andlit hans og næstum
því flett höfuðleðrinu af höfði hans.
Það leit út fyrir, að nokkur rifbein
kynnu að hafa brotnað, en þau urðu
að bíða.
Ég sagði Ceceliu að sjóða vatn.
Síðan setti ég salt í vatnið og hrærði
í og fór svo að þvo sárin upp úr
þessari upplausn. Önnur meðul
höfðum við ekki, en ég áleit, að
það skipti reyndar ekki miklu máli.
Styddi guð ekki mann þennan,
mundu öll meðul í Fairbanks ekki
nægja til þess að hjálpa honum.
Hann æpti af kvölum. Svo leið yfir
hann, en það var heppilegt, því að
ég var jafnvel ekki byrjaður á að
sauma saman sárin á andliti hans.
Ég ætlaði að nota hreindýrssinar
fyrir saumgarn, en Cecelia sagði
mér, að þær mundu rotna í húð
hans og því slitna og grotna sund-
ur. Hún sagði, að ég skyldi þess í
stað nota hár af höfði hans. Þess
vegna kippti ég upp nokkrum hár-
um og kastaði þeim í sjóðandi salt-
vatnið ásamt beinnálinni, sem Cece-
lia notaði til þess að sauma ilskóna
okkar. Svo virti ég höfuð Eskimó-
ans betur fyrir mér og hugsaði um
það fram og aftur, hvernig bezt yrði
að sauma þessi djúpu sár saman.
Drengurinn hafði fylgzt með
þessu öllu og hjálpað mér hvenær
sem þess gerðist þörf. En þegar ég
þrýsti saman efri og neðri vör
Henrys og stakk nálinni í gegn,
gafst drengurinn upp. Hann greip
með hendinni fyrir munn sér og
hljóp út í skóginn. Og ég gat heyrt
hann kúgast og kasta upp.
Ég hamaðist við að sauma, þang-
að til sólin var næstum hnigin til
viðar. Þá sagði ég Ceceliu að koma
með olíulampann. Hún vék ekki frá
mér, jafnvel ekki þegar ég krafðist
þess af henni, að hún héldi lamp-
anum alveg fast upp að andliti
Henrys, svo að ég gæti séð nægilega
vel til þess að sauma síðustu spor-
in innan í munni hans. Aðgerðin
tók samtals um 4 klukkustundir.
Henry yrðu að vísu ekki forkunn-
arfagur, ef hann lifði þetta þá af, en
ég hafði gert mitt bezta fyrir hann.
f þrjá sólarhringa lá hann milli
heims og helju. Drengurinn húkti
á hækjum við hlið hans tímunum
saman, þurrkaði svitann af enni
hans og rak mýflugurnar burt. Síð-
an lækkaði hitinn, og Henry opn-
aði augun. „Ég hef kvalir í brjóst-
holinu“, sagði hann.
Ég var steinhissa á því, að hann
skyldi geta komið upp nokkru orði.
Andlit hans var svo bólgið, að þáð
var ekki hægt að sjá, hvar munn-
vik hans endaði og augað byrjaði.
Ég reif segldúk niður í ræmur og
batt um brotnu rifbeinin. Og fjórða
daginn hjálpuðum við honum fram
úr rúminu og studdum hann, svo að
hann gæti liðkað sig svolítið, því að