Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 105

VIÐ ENDAMÖRK AUÐNANNA
103
„Hvers vegna reynirðu ekki
hundasleðakappaksturinn enn einu
sinni“? spurðu vinir mínir. í lands-
Iteppni Alaska, sem haldin er í Anc-
horage í febrúarmánuði ár hvert,
voru 2.500 dollarar í boði sem fyrstu
verðlaun. Og sömu. verðlaun voru í
boffi ; Hvmdasleða-Derby Norður-
\meríku, sem var aðalskemmtiatrið-
ið í vetrarhátfóinni í Fairbanks,
sem haldin var skömmu síðar. „Við
hjáipum bér að standa straum af
kostnaðinum“, sögðu vinir mínir við
mig.
Ég vissi ekki, hvað segja skyldi.
Ég hafði enn verið ungur, þegar ég
hafði tekið þátt í hundasleðakapp-
akstrinum um árið. En nú var ég
orðinn fertugur eða kominn 15 ár-
um fram yfir þann aldur, sem heppi-
legastur er álitinn fyrir íþrótt þessa.
Ég velti þessu fyrir mér um stund,
en ákvað svo að reyna.
Ég byrjaði strax að þjálfa mig og
hundana. Ég notaði þrjá beztu
hundana mína, og vinir mínir lán-
uðu mér svo sína hunda til viðbót-
ar. Keppt er í þrjá daga í röð og
er ein keppni' á dag, en tíminn er
lagður saman. Ég sá mér út æfinga-
braut strax sama daginn. lét hund-
sna hlaupa 25 mílna leið á dag tvo
daga í röð og svo 40 mílna leið
þriðja daginn. Síðan lét ég hund-
ana hvílast í 2 daga. En það var
engin hvíld fyrir mig. Á -hverjum
morgni hljóp ég þriggja mílna leið
fyrir morgunverð og jafnlanga leið
síðdegis og þá ýtti ég sleðanum
á undan mér. Ég sippaði í stundar-
fjórðung tvisvar á dag, gætti þess
vel að borða réttan mat og í hófi
og hætti að reykja. Eftir mónuð
hafði ég grennzt töluvert, og vöðv
ar mínir voru orðnir grjótharðir.
Það var um eitt vandamál að
ræða, hvað hundaeykið snerti. For-
ystuhundurinn minn, Api að nafni,
var nú tekinn að eldast allmjög og
gat því ekki stjórnað ferð eykisins
í meiri háttar kappakstri. Forystu-
hundurinn verður að hlaupa hratt
og vera mjög þolinn og ákveða
þannig hraða eykisins með hjálp
ekilsins. Ég setti hann aftast í eyk-
ið, þa rsem ekki mundi mæða eins
mikið á honum, og fór að þjálfa
nýjan forystuhund.
f febrúarmánuði fór ég með eyk-
ið til Fairbanks í póstflutningaflug-
vélinni. Svo keypti ég hálfkassabíl,
sem ég fékk að borga síðar, og ók
til Anchorage, sem er 535 mílur í
burtu. Þegar þangað kom, uppgötv-
aði ég, að samtals 32 ökumenn höfðu
látið skrá sig til keppninnar, en það
var mesti þátttakendafjöldi, sem
heyrzt hafði getið um nokkru sinni.
Ég dró 31. sætið, sem þýddi það, að
slóðin mundi vera sundurtætt, þeg-
ar ég kæmist loks af stað. En ég var
sannarlega stoltur af þessum hund-
um. Við fórum fram úr 17 ökumönn-
um strax fyrsta daginn og urðum
fyrstir í þeirri keppni eða 10 mín-
útum á undan næsta eyki. í keppn-
inni annan daginn varð eyki mitt
einnig fyrst.
Svo rann upp þriðji dagurinn og
síðasti dagur kappakstursins. Það
var hlýt veður og rigning, en slíkt
er hið versta veður fyrir hunda-
kappakstur. En hundarnir voru samt
með albezta móti. Og þegar ég var
kominn helming leiðarinnar, var
lyft upp spjaldi, og á því stóð, að