Úrval - 01.10.1966, Qupperneq 106

f
104
ég væri annar og væri íyrsta eykið
ekki ýkja langt á undan mér. Og
brátt gat ég komið auga á það. Það
var að fara yfir ísinn á litlu stöðu-
vatni. Hinum megin vatnsins varð
leiðin erfiðari, og þá kom hin mikla
þjálfun mín mér að góðu gagni. Ég
hljóp stöðugt við hlið sleðans og
sá, að ég dró sífellt á fyrsta ekil-
inn.
Loks fór ég fram úr honum, og
ég var heilli mínútu á undan hon-
um, þegar ég kom í mark, og var
þá enn á harða hlaupum. Ég hafði
unnið allar þrjár keppnirnar og var
elzur þeirra, sem unnið höfðu lands-
keppni Alaska í hundakappakstri.
Þegar ég kom til Fairbanks til
þess að taka þátt í hinni keppninni,
kom það í ljós, að þar var einnig um
rúmlega 30 keppendur að ræða. f
keppninni fyrsta daginn daginn
vann ég fyrsta sæti og munaði þar
aðeins einni sekúndu á mér og þeim
næsta. Ég var kominn langleiðina
að markinu í keppninni næsta dag,
og var þá einnig fremstur allra
þáttakenda, þegar mjög slæmt ó-
happ kom fyrir mig. Ég gat jafnvel
séð bandið, sem strengt var við loka-
markið, þegar nýi forystuhundurinn
minn datt skyndilega niður. Hann
var svo haltur, að hann gat jafnvel
ekki gengið, hvað þá hlaupið. Það
tók mig töluverðan tíma að ná ak-
tygjunum af honum og koma hon-
um fyrir á sleðanum. Þá var annar
þátttakandi kominn á undan mér,
Eddie Gallahorn, harðduglegur
Eskimói frá Kotzebue. Hann varð
hálfri þriðju mínútu á undan mér
í mark, en ég varð samt annar. Að
'þessum fvéim keppnum liðríufn var
ÚRVAL
ég í öðru sæti, hvað samanlagðan
tima snerti og aðeins 30 sekúndum
á undan þriðja eykinu.
í lokakeppninni næsta dag var
um lengstu leiðina að ræða eða 30
mílur. Veðrið var óþægilega heitt,
og ég fann það greinilega þann
dag, að ég var ekki unglamb lengur.
É& hafði hlaupið samtals 115 mílur
síðustu tvær vikurnar, og mig sár-
verkjaði í allan skrokkinn eftir þá
miklu þrekraun. Og nú átti ég ekki
annarra kosta völ en að nota hann
Apa gamla sem forystuhund. Strax
og sú frétt barst út, byrjuðu vtð-
málagarparnir að veðja á fyrirsjáan-
legt tap mitt. Ég reis upp og gekk
yfir til Apa gamla, settist þar á
hækjur og talaði til hans. „Aðeins
einu sinni enn, gamli vinur, svo
mega þeir afskrifa okkur fyrir fullt
og allt“.
Skotið kvað við, og við lögðum af
stað. Ég vissi, að við fórum of hægt
af stað, en ég neyddi sjálfan mig
til þess að reka ekki um of á eft-
ir hundunum. Það varð að bíða
þangað til síðar. Við áttum langa
leið fyrir höndum. Við urðum að
spara svolítið þrek til síðasta spretts-
ins, annars mundu tíu síðustu míl-
urnar gera út af við okkur.
Þetta var óheyrilega erfiður kapp-
akstur, alveg hroðalegur! Hitinn
gerði bæði menn og hunda mátt-
lausa, og hvert eykið af öðru gafst
algerlega upp. Það voru 32 þátttak-
endur, og af þeim gáfust 16 upp,
áður en að lokamarkinu kom, og
þar að auki var einn dæmdur úr
leik. Mér fannst hitinn líka þjak-
arídi. Þegar ég hafði farið 20 míl-
'Ut'.' var Gallahorn enn rúmum 2