Úrval - 01.08.1967, Blaðsíða 15

VISTHEIMILI FYRIR UNGBÖRN
13
þarf einnig að eiga greiðan aðgang
að félagsráðgjafa varðandi sam-
slarfið við mæðurnar, en sá starfs-
maður hefur einnig' með höndum
að aðstoða mæðurnar í einkamál-
um þeirra og stuðla sem bezt að
því, að þær geti tekið við börnum
sínum og búið þeim viðunanleg
uppeldisskilyrði. f þriðja sæti kem-
ur svo hinn ráðgefandi barnalækn-
ir, einnig hann má gjarnan hafa
svotítið meira til brunns að bera
en hina venjulegu barnalæknis-
menntun sína.
Leggja ber áherzlu á hæfni og
undirbúning aðstoðarstúlkna. Það
er með öllu óverjandi, að til þess
starfa séu teknar stúlkur utan af
götunni undirbúningslaust. Bezt er
vitaskuld, að aðstoðarstúlkurnar
hafi fósturmenntun, en sé ekki
hægt að koma því við, er óhjá-
kvæmilegt að þær eigi kost á nokk-
urri verklegri þjálfun og bóklegri
fræðslu, áður en þær taka til starfa,
auk þess sem þær þarf að velja
sérstaklega með tilliti til umgengni
við börn, skapgerðar og almenns
persónuþroska.
Talið er hæfilegt, að ekki séu
fleiri en 2—4 börn í umsjá hverr-
ar fóstru. Fóstran sér um sömu
börnin ávallt, nema þegar skipt er
um vakt, en þá tekur önnur fóstra
við og er það einnig ávallt hin
sama.
Margir mæla með því, að hverri
vöggustofu sé skipt niður í litlar
einingar, sem hafa á sér heimilis-
legan blæ og hlýlegan. Nægilegt
þarf að vera af leikföngum og öðr-
um úrræðum til að örva skynjun
barnsins. En sjaldnast er þetta nóg,
því að þrátt fyrir þetta verður fyr-
ir okkur hinn erfiði tálmi flestra
barnaheimila: viðskiptakerfið.
Margir hafa rætt um það mát, því
að altir eru sammála um, að það
sé hinn mesti bagi barnaheimila.
Fáir treysta sér til að halda því
fram, að hægt sé með öllu að kom-
ast hjá vaktaskiptum starfsfólks,
en unnt er þó að gera þar verulega
bót á, ef góður vilji er fyrir hendi.
Eins og ég gat um, er æskilegast
að sama fóstran skipti sér sem mest
af sama barninu og reyni allt hvað
hún má til að ganga því í móður
stað. Vel er hægt að koma því
þannig fyrir, að ekki annist fleiri
en tvær fóstrur sama barnið. Mörg
börn þola það, ef dvölin er ekki
mjög löng. Þar sem sjáanlegt er að
andlegri heilsu barnsins hrakar eða
því fer óeðlilega lítið fram — og
það leynir sér vitaskuld ekki — er
ekki annað til ráða en að sú fóstra,
er annast barnið mest, taki það
alveg að sér meðan það er að ná
sér. Þarf þá fóstran að búa á barna-
heimilinu og sjá um barnið dag og
nótt eins og góð móðir myndi gera.
Áðan gat ég þess, að nauðsynlegt
væri að hafa dvöl barnsins á barna-
heimilinu eins stutta og mögulegt
er. Fari barnið á vistheimili strax
eftir fæðingu, er þó tiltölulega lítil
hætta á ferðum, þó að barnið dvelj-
ist þar til 5—6 mánaða aldurs, sé
heimilið rekið samkvæmt framan-
greindum meginreglum. En úr því
eykst hættan hröðum skrefum. Þess
vegna þarf að leggja allt kapp á
að sjá barninu fyrir hæfilegum
varanlegum dvalarstað, áður en það
er hálfs árs gamalt. Fyrir þann