Úrval - 01.08.1967, Síða 52

50
lega veikur, og hirðin komst í geysi-
legt uppnám.
Læknarnir ákváðu síðan, að kon-
ungi skyldi tekið blóð öðru sinni,
og yrði hann ekkert betri með
morgninum, skyldi honum tekið
blóð enn á ný.
Um kvöldið, þegar konungur
hafði verið fluttur í minna rúm,
svo að það yrði auðveldara að
hjúkra honum, tók einhver eftir
því, að hann var með rauða díla í
andlitinu.
Sjúkdómurinn reyndist vera bólu-
sótt.
Konúngi batnaði nú talsvert, en
svo hrakaði honum að nýju. Hann
spurði um Madame du Barry og
bað þess, að hún skyldi send á
hans fund. Hann vissi nú, hvað að
honum gekk, og hann var ofsa-
hræddur.
Þegar Madame du Barry kom að
rúmi hans, sagði hann:
„Madame, ég er mjög veikur. Ég
veit, hvað ég hlýt að gera. .. . Við
verðum að skilja. Farðu til Rueil,
til óðalsseturs d'Auguillons greifa
og bíddu þar fyrirskipana minna.
Vertu þess fullviss, að ég mun ætíð
bera hinar innilegustu tilfinningar
í brjósti til þín.“
Madame du Barry brast í grát.
Hún vissi að vísu, hversu veikur
konungurinn var, en hún hafði ekki
vænzt þess, að henni yrði vísað burt
einmitt núna, þegar hann þarfnað-
ist hennar sem mest. En hún hlýddi
og yfirgaf herbergið. Hún hlýtur
að hafa minnzt þess, að Rueil var
skammt undan, aðeins 6 mílur í
burtu, og að hún gæti vænzt þess,
ÚRVAL
að konungurinn sendi brátt eftir
henni að nýju.
Næsta kvöld sendi konungurinn
svo eftir henni að nýju. Herbergis-
þjónn hans sagði honum, að hún
væri farin frá Versölum. Konung-
ur spurði, hvert hún hefði farið.
Þjónninn sagði, að hún hefði farið
til Rueil.
„Einmitt, svona fljótt!“ sagði kon-
ungur og gleymdi því annaðhvort,
að hann hafði sent hana þangað,
eða lét með orðum þessum í ljósi
vonbrigði sín yfir því, að hún hafði
hlýtt svona umyrðalaust.
Hann dó án þess að sjá hana aft-
ur....
Hefði ástandið haldizt óbreytt í
Frakklandi eftir dauða Lúðvíks 15.,
hefði Madame du Barry getað eytt
sínum ólifuðu æviárum í þægind-
um og áhyggjuleysi. Hún dvaldi í
klaustri um eins árs skeið eftir
dauða konungs, en síðan fluttist
hún aftur til þess heimitis, sem Lúð-
vík 15. hafði gefið henni í Louvec-
iennes. Þar lenti hún í tveim ástar-
ævintýrum. Annað þeirra var aug-
sýnilega ekki alvarlegs eðlis. Þar
var um að ræða enskan nágranna
hennar, Henry Seymour að nafni.
Hinn elskhugi hennar var de Bris-
sac hertogi, einn helzti framám\ður
konungsstjórnarinnar, en hún var
nú á hraðri niðurleið, og meðal ann-
ars var hann borgarstjóri Parísar-
borgar .
De Brissc elskaði hana í raun og
veru. Þau héldu saman út á ólgu-
sjó stjórnarbyltingarinnar. De Bris-
sac, sem var framámaður á sviði
stjórnmála og hermála, var að lok-
um handtekinn samkvæmt skipun