Úrval - 01.08.1967, Qupperneq 69

VARÚLFAR: SÖGUSÖGN EÐA STAÐREYND?
67
andi hátt, hvers eðlis „Villidýrið"
hafi verið.
Árið 1848 olli mál eitt geysilegu
uppnámi í París. Ungur varðliðs-
maður, Bertrand að nafni og lið-
þjálfi að tign, varð sekur fundinn
um að hafa ráðizt á grafir og tætt
og étið hold af nýlátnu fólki.
Kvikmyndahöfundurinn Guy En-
dore í Hollywood notaði þetta mál
sem uppistöðu í kvikmyndina „Var-
úlfurinn í París“. Sem skýringu á
þeirri staðreynd, að varúlfar eru
tiltölulega mjög sjaldgæf fyrir-
brigði nú á dögum, lýsir ein af per-
sónum Endores yfir þeirri skoðun
sinni, að slíkt sé að þakka hinni
skeleggu baráttu kirkjunnar manna
á miðödum og 16. öld við að út-
rýma djöfladýrkunarsöfnuðunum.
Þótt varúlfar séu ekki algengir nú
á dögum, sannar það ekki, að þeir
hafi ekki verið skelfileg staðreynd
fyrr á tímum, heldur einfaldlega,
að þeim hafi nú næstum því verið
útrýmt.
Nútímasálarfræði og kenningar
hennar hafa aukið skilning manna
á „lycantrhophy". — Hinn kunni
franski sálfræðingur dr. Morel,
sem var einn af brautryðjendunum
á sviði sálarfræðinnar, lýsti árið
1852 lycanthropytilfelli einu, en
sjúkling þennan hafði hann skoðað
á geðveikrahælinu í Mareville.
„Sjáið þennan munn,“ stundi
hinn sjúki og opnaði munninn vel,
svo að læknirinn gæti séð vígtenn-
urnar. „Þetta er munnur úlfs! Þetta
eru tennur úlfs! Sjáið löngu hárin,
sem þekja líkama minn. Leyfið mér
að hlaupa inn í skógana, og þar
getið þið skotið mig!“
Maður þessi þjáðist af hinu sjúk-
lega hungri úlfsins, en líkamsástand
það nefnist „lycorrhexis“. Hann
reif og tætti í sig hrátt kjöt af
æðislegri græðgi. En á þeim augna-
blikum, þegar bráði af honum og
hann öðlaðist betri skilning á á-
standi sínu, þjáðist hann af hræði-
legri sektarkennd.
Úr Real Mag., stytt.
Stjórnmálamaður einn af irskum ættum, sem bauð sig fram í kjör-
dæmi einu í Skotlandi, reyndi að koma sér í mjúkinn hjá áheyrend-
um sínum:
„Herrar mínir,“ sagði hann, „ég er Iri. Ég er stoltur af þvi að
vera íri, en ég skammast mín ekki fyrir að viðurkenna það, að ég
hef allmarga drópa af Skota í mér.“
Þegar bjartsýnismaður og svartsýnismaður horfa á litla könnu yfir
á hinum borðendanum, segir annar: „Það er engin mjólk í könnunni,
býst ég við.“ Þetta er svartsýnismaðurinn.
Hinn segir: „Gjörið svo vel að rétta mér rjómann." Þetta er bjart-
sýnismbaðurinn.