Úrval - 01.08.1967, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
að endalokin væru að nálgast, en að
sjúklingur hans „hefði sterka
líkamsbyggingu, sem hæfði vel hin-
um járnharða vilja hans“.
Hann iifði lengur en læknarnir
höfðu búizt við. Nokkrum dögum
eftir þann dag, sem þeir höfðu álitið,
að yrði hans síðasti, fór hann á fæt-
ur, náfölur og hræðilega þjáður, en
samt brosandi, til þess halda ráð-
stefnu um mál Vatíkansins. „Hann
hefur eins sterkt hjarta og hestur,"
sagði einn af embættismönnum
Vatíkansins. Hann féll öðru hverju
í dá, og nú gerðist slíkt með styttra
miilibili. Og þegar komið var með
hina öldnu systur hans og þrjá
bræður frá Sotto il Monte að rúmi
hans, þekkti hann þau ekki í fyrstu.
En svo var sem hann næði tökum
á mínninu sem allra snöggvast, og
hann þekkti þau snögglega. Hann
settist upp í rúminu og faðmaði þau
að sér.
Þegar hann hafði fulla rænu og
gat hugsað nokkurn veginn skýrt,
blessaði hann alla viðstadda og bað
fyrir velgengni Vatíkanþingsins og
fyrir heimsfriðinum. í hvert sinn er
hann missti meðvitund að nýju,
voru allir viðstaddir vissir um, að
nú væru endalokin komin. Eitt
sinn er læknir hallaði sér yfir hann
til þess að athuga slíkt nánar, opn-
aði páfinn augun, brosti og sagði:
„Með dauðanum hefst nýtt líf.“ Og
enn á ný streittist hann á móti
ásókn dauðans. Hann var kominn al-
veg að yztu mörkum lífsins, en
honum tókst samt enn einu sinni að
fá fulla meðvitund og mál, og þá
sagði hann: „Ég hef getað fylgzt
með dauða mínum skref fyrir skref.
Nú held ég sæll á leiðarenda."
Og samt komst hann ekki á leið-
arenda fyrr en nokkrum dögum
síðar. Milljónir manna um gervall-
an heim fylgdust með baráttu þessa
mikla manns, hryggar í huga. Þús-
undir manna biðu á torginu fyrir
neðan gluggana hans. Aðrir hímdu
við hinar stóru steinsúlur súlna-
ganganna og fylgdust með fréttum
af líðan hans í ferðaútvarpstækj-
um sínum og höfðu vart augun af
hinum risastóru bronshurðum Post-
ulahallarinnar. Og að morgni þess
3. júní var þeim lokað mjög hægt.
Páfinn var látinn.
Smábóndasonurinn frá Norður-
ftalíu hafði miklu meiri áhrif, bæði
sem maður og páfi, en nokkur ann-
ar páfi hafði haft á síðari tímum,
því að það mátti alltaf greina mann-
inn á bak við ytra yfirborð hins
mikla embættis. Þeir, sem stóðu ut-
an kaþólsku kirkjunnar, jafnt og
þeir, er til hennar töldust, litu nú
þessa kirkjulegu stofnun allt öðrum
augum en áður. Mynd hennar var
nú önnur en áður í hugum manna.
Jóhannes páfi gerði sér grein fyrir
verðmæti fjölmiðlunartækja 20. ald-.
arinnar, sjónvarps, útvarps og blaða.
Hvað fjölmiðlunartæki þessi snerti,
þá var það sjónvarpið eitt, sem olli
honum áhyggjum, þótt hann æskti
hjálpar þess og krefðist þess, að
það hjálpaði honum til þess að út-
breiða kenningar kirkju hans. Þegar
hann átti að koma fram i sjónvarpi
í fyrsta skipti, horfði hann á sjálf-
an sig á „prófunartjaldi“, rétt áð-
ur en dagskráratriðið skyldi hefj-
ast. Hann virti fyrir sér þetta búldu-
leita andlit með góðlega svipinn, sem