Úrval - 01.02.1970, Qupperneq 89

DVERGKAFBÁTARNIR
87
Það hafði orðið að fórna næstum
öllum mannlegum þægindum í þess-
um 51 feta löngu farkostum. Það
var aðeins hægt að standa upprétt-
ur á einum stað í þeim, þ. e. undir
hringsjánni. En slíkt gat samt að-
eins lágvaxinn maður gert. Vistar-
verur áhafnarinnar, þ. e. sjálft
„lífsrúm" þeirra, takmörkuðust enn
meira af alls konar vélum, geym-
um, dælum, rörum, leiðslum, mótor-
um og mælum, sem þar var komið
fyrir. Þar var vissulega ekkert rúm
fyrir tundurskeyti. Því var tveggja
tonna tundurskeytum komið fyrir
utan á skrokk kafbátanna. Tíma-
kveikjur skyldu síðan kveikja í
þeim, og gengu bær fyrir klukku.
Þrátt fyrir smæð sína og útlit gátu
dvergkafbátarnir gert sem sagt allt
hið sama og kafbátar, sem voru
tuttugu sinnum stærri.
Þó var þar um eina undantekn-
ingu að ræða, og það var hámark
þeirrar vegalengdar, sem þeir gátu
siglt í einu. Þeir gátu aðeins siglt
1200 mílna leið í einu. En það þýddi,
að þeir gætu ekki siglt fyrir eigin
krafti alla leið milli Skotlands og
Altafjarðar, en leið sú er samtals
2000 mílur fram og til baka, og er
þar um opið haf að ræða. Því ákvað
Flotamálaráðuneytið að láta kaf-
báta af venjulegri stærð draga
dvergkafbátana yfir hafið, allt upp
undir strendur Noregs.
Áhöfn dvergkafbátanna átti að
halda kyrru fyrir í stóru kafbátun-
um, þar til þeir væru komnir upp
undir Noregsstrendur. Önnur
„dráttaráhöfn" átti að vera um borð
í dvergkaíbátunum, meðan verið
var að draga þá að tundurdufla-
svæðunum undan Noregsströndum,
en meiri hluta leiðarinnar mundu
þeir sigla neðansjávar. Á meðan
veittist hinum raunverulegu áhöfn-
um dvergkafbátanna tækifæri til
þess að hvílast. Síðan áttu þær að
taka við af hinum. Þær áttu að fara
í gúmbátum yfir í dvergkafbátana
og hinar áhafnirnar áttu svo að
fara í bátunum til baka yfir að stóru
kafbátunum. Frá því augnabliki
urðu áhafnir dvergkafbátanna að
treysta eingöngu á eigin getu og
getu dvergkafbátanna sjálfra, því
að þá yrðu tengslin milli þeirra og
stóru kafbátanna rofin. Þeim skyldi
nú sjálfum siglt inn sundin og Alta-
fjörð, og áttu þeir svo að hitta
„móðurkafbátana“ aftur á svipuð-
um slóðum að áætlunarverkinu
loknu. Þá mundu áhafnirnar skipta
um hlutverk á nýjan leik. Dráttar-
áhafnirnar færu um borð í dverg-
kafbátana, en áhafnir dvergkafbát-
anna færu yfir í stóru kafbátana og
skyldu hvílast þar á leiðinni heim
til Skotlands. Dvergkafbátana átti
svo að draga heirn til Skotlands
aftur.
Dvergkafbátarnir áttu að hitta
stóru kafbátana aftur að næturlagi.
Báðar kafbátategundirnar höfðu
innrauðan ljósaútbúnað, og með
honum gátu kafbátarnir skipzt á
ljósmerkjum, sem voru ósýnileg
nema í gegnum sérstaka sjónauka,
sem Flotamálaráðuneytið hafði lát-
ið útbúa þannig, að áhafnir á þýzk-
um kafbátum á yfirborði sjávar eða
varðmenn á verði við hringsjár kaf-
báta rétt undir yfirborðinu gætu
ekki greint slík Ijósmerki.
En þó var það bláköld staðreynd,