Úrval - 01.05.1970, Page 35

um verður Litli kálfur vítní að
hroðalegum átökum, hrikalegri
viðureign milli tveggja fullvaxinna
tarfa. Ungur tarfur, aðeins 15 vetra
gamall, hefur yfirgefið hóp upp-
burðarlítilla „piparsveina“, sem
halda sig í um mílufjarlægð frá
aðalhópnum. Undanfarna viku hef-
ur hann alltaf verið að flækjast í
kringum hvalkýrnar. Nú syndir
hann loks í áttina til pabba Litla
kálfs, sem er á verði vindborðs-
megin í um 200 metra fjarlægð frá
„kvennabúri“ sínu. Ungi hvaltarf-
urinn er alveg óður af spennu og
gremju og æðir áfram með mikl-
um bægslagangi. .
Gamli tarfurinn þekkir hin gam-
alkunnu ögrunarmerki, hin sarg-
andi hljóðmerki og bægslaganginn.
Hann stingur sér 200 fet niður og
snýr sér síðan snöggt við og syndir
beint upp að yfirborðinu. Hausinn
þýtur upp í loftið eins og svört
tunna, þangað til hann nær allt að
15 fetum upp yfir yfirborðið. Og
hann heldur þessari stellingu ör-
litla stund, snýr sér hægt í hring,
en á meðan lemur hann um sig með
sporðinum og bægslunum, líkt og
hann sé að róa.
Ungi tarfurinn ræðst nú á hann.
Þegar hinir risavöxnu skrokkar
skella saman, gýs upp grængolandi
hver. Þeir sökkva niður í sjóinn,
fjarlægjast hvorn annan, æða síð-
an hvor í sína áttina. Svo snarsnúa
þeir sér við, gera nýja árás, skella
saman að nýju og skella skoltun-
um hvor í annan. Þeir gefa frá sér
furðuleg, niðurbæld hljóð í hita
bárdagans, líkt og bölvandi naut.
Síðan ráðast þeir hvor á annan í
þriðja sinn, og það er lokaviður-
eignin. Þeir bíta fast saman skolt-
unum og sökkva niður í djúpið.
Skyndilega hefur ungi tarfurinn
fengið nóg. Neðri skolturinn hefur
brotnað öðrum megin, og einnig
hafa þrjú rifbein hans brákazt. Þau
munu gróa, er tímar líða, en hann
á nú orðið mjög erfitt með hreyf-
ingar. Hann sekkur láréttur niður
á við. Svo syndir hann um mílu
vegar og „tekur sér stöðu“ einn út
af fyrir sig rétt fyrir aftan hópinn.
ÁSTALÍF HINNA LJÚFU
VORDAGA
Hópurinn verður einkennilega
eirðarlaus, þegar vora tekur. Nú
hefur hópurinn stækkað og telur
nokkur hundruð hvali. Hin skæra