Úrval - 01.05.1970, Síða 40

38
GEYSILEGT VINNUÁLAG
Tónlistin leysti þessa feimnu
stúlku úr fjötrum. Hún stundaði
nám í raddþjálfun hjá John og Aidu
Dickens af miklu kappi, hélt einn-
ig áfram daglegum æfingum með
móður sinni og hætti samt ekki við
ritarastörfin. Dickenshjónin sendu
hana svo til leiklistarkennara, sem
kenndi henni réttan limaburð og
raddbeitingu. Og þau kröfðust þess,
að hún færi að syngja í hærri tón-
tegund.
Hún fór nú að syngja á vegum
Sameinuðu tónlistarfélaganna, og
þá hlaut hún innan skamms viður-
kenningu margra þekktra samtíðar-
manna sinna, þar á meðal Richards
Bonynge, grannvaxins, laglegs
manns. Yfirbragð hans var ítalskt
þrátt fyrir hina írsku forfeður hans.
Hann var álitinn einn efnilegasti
píanóleikarinn við Tónlistarháskóla
Sydneyborgar.
Joan vann Sólararíuverðlaunin í
þriðju tilraun. Síðan bar hún sigur
af hólmi í Mobil Quest-útvarps-
samkeppninni fyrir nýja söngvara
og hlaut verðlaun, sem námu 1400
áströlskum pundum. í lok ársins
1950 hafði Joan loks náð því marki,
sem hún hafði sett sér fyrir 13 ár-
um. Hún var beðin um að syngja á
pamlaárskvöldstónleikunum í ráð-
húsi Sydneyborgar. Hin geysilega
vinna hennar var nú farin að bera
ríkulegan ávöxt. Verðlaunin veittu
henni möguleika til að halda til
Lundúna ásamt móður sinni til þess
að vinna þar að því, að annar
draumur hennar mætti rætast. Hún
vonaðist nú til þess að fá tækifæri
ÚRVAL
til að syngja í Konunglega óperu-
húsinu i Covent Garden.
Joan var nú orðin 25 ára gömul.
Þær mæðgurnar tóku á leigu tvö
fátækleg herbergi í Lundúnum.
Richard Bonyange hafði hlotið
námsstyrk og var þegar kominn til
Lundúna til framhaldsnáms í pí-
anóleik. Og svo birtist hann skyndi-
lega við dyr þeirra og bauð þær
velkomnar. Hann dvaldi áfram í
Lundúnum og tók að vinna með
Joan. Hann hafði óskaplegan áhuga
á ítölsku óperunum frá fyrri hluta
19. aldar, þ. e. verkum þeirra Doni-
zetti, Bellini, Rossini og fyrri verk-
um Verdi, þ. e. verkum „bel canto“ *
stílsins. Auk náms síns í óperudeild
Konunglega tónlistarháskólans vann
hún mikið með Bonynge, sem var
viss um, að rödd hennar væri ósvik-
in „bel canto-rödd“. Hann hafði þá
trú, að hún gæti stuðlað að endur-
fæðingu þessa söngstíls, sem var þá
niðri í algerum öldudal. f daglegum
kennslutímum sínum krafðist hann
þess, að Joan syngi í meiri tónhæð,
í glæstari og skrautlegri stíl en hún
hafði hingað til notað. Hann krafð-
ist þess, að hún syngi sem „colo-
ratura", því að hann var sannfærð-
ur um, að það væri hennar eigin-
* „Bel canto“ þýðir einfaldlega
„fagur söngur“ á ítölsku, en orða-
samband þetta er einkum notað um
hinn hefðbundna söngstíl, þar sem
lögð er áherzla á fagran tón, góða
textameðferð og fullkomna söng-
tækni. Sérstaklega er þar átt við
mikla leikni og lipurð í raddmynd-
un, en hinar ítölsku gerðu einmitt
miklar kröfur til slíks.