Úrval - 01.05.1970, Side 47

EFTIR
ALLAN
ECKERT
SÍÐASTl GEIRFUGLINN
45
r fjarlægð virtist örðugt
að lenda skipum við
Eldey. Hún rís snar-
brött úr hafi úti fyrir
suðvesturströnd ís-
lands, og hrikalegir klettar hennar
gnæfa víðast 200 fet í loft upp frá
úfnu yfirborði sjávarins umhverfis
eyna. En hér og þar var fjöruurðin
aflíðandi niður að sjávarmáli, og
þar voru lendingarskilyrði fyrir
hendi. Dag nokkurn seint í maí synti
hópur 80 fugla að einu þessara
fjórulóna og svamlaði þar á land.
Margar tegundir fugla verptu ár-
lega í eynni, en þessir fuglar •—
geirfuglarnir — komu síðastir ár
hvert til eyjarinnar og voru einu
fuglarnir, sem ekki komu þangað
fljúgandi. Er þeir stóðu uppréttir,
fullra 30 þumlunga á hæð, líktust
þeir hnarreistum frændum sínum
mörgæsunum, sem bjuggu í Suður-
heimsskautshéruðunum. Þeir voru
einu ófleygu fuglar Norður-Atlants-
hafsins, en óhæfni þeirra til flugs
varð þeim ekki til verulegs óhag-
ræðis, þar sem þeir gátu synt á sjó
eða í kafi jafn hratt og vel mann-
aður sexæringur.
Þeir höfðu lagt að baki sér 3000
mílna sund, er þeir komu til Eld-
eyjar, og nú var pörun mesta áhuga-
mál þeirra. Þegar hópurinn hafði
nú náð landi, gengu einstakir kven-
fuglar í fararbroddi upp hrjóstrugar
skriður eyjarinnar að varpstöðun-
um, en einn eða tveir karlfuglar
fylgdu hverjum kvenfugli. Einn
þátturinn í stuttri en mikilfenglegri
bónorðshefð þeirra var fólginn í því,
að karlfuglinn gaf þeirri heittelsk-
uðu fisk, sem þau síðan átu í sam-
einingu. Er tveir fuglar höfðu náð
að parast, héldust bönd þeirra alla
tíð upp frá því. Dæi annar fuglinn,