Úrval - 01.05.1970, Síða 103

HARMLEIKURINN í TÍBET
101
áfram að leggja hart að mér og
ákveða einhvern vissan dag tafar-
laust,“ sagði Dalai Lama síðar.
Hann neitaði þó að gera slíkt.
Þetta framferði kínversku liðs-
foringjanna var svo móðgandi að
áliti Tíbetbúa, sem leggja mikla
áherzlu á erfðavenjur og hefðir af
ýmsu tagi, að menn hafa verið að
velta því fyrir sér, hvort þar hafi
ekki verið um yfirvegaða ögrun
Kínverja að ræða, þ. e. að þeir hafi
verið að reyna að stofna til átaka.
Annað atriði virðist í rauninni
benda til, að Kínverjar hafi þá
verið að undirbúa framkvæmd ein-
hvers stjórnkænskubragðs til þess
að ná betri tökum á Tíbet og íbú-
um þess. Nokkrum klukkustundum
eftir þennan fund Dalai Lama og
kínversku liðsforingjanna skýrði
Pekingútvarpið frá því, að Dalai
Lama hefði samþykkt að heimsækja
kínversku höfuðborgina. Þessi frétt
var ekki sönn. Dalai Lama hafði
einmitt gætt þess mjög vandlega
að þiggja ekki heimboð Tans hers-
höfðingja.
Daginn eftir lokapróf sitt (sem
hann stóðst með prýði), tók Dalai
Lama þátt í opinberri skrúðgöngu,
sem lagði leið sína frá dómkirkj-
unni til Sumarhallar hans, sem er
fyrir suðvestan Potalahöllina. Þetta
var mesti viðburður ársins í höfuð-
borginni. Hátíðahöld þessi höfðu
yfir sér ævintýralegan ljóma aust-
urlenzks íburðar. Flestir íbúar
Lhasa tóku þátt í þeim. Þeir höfðu
slegið upp skærlitum tjöldum sín-
um meðfram hinni þriggja mílna
löngu leið til Sumarhallarinnar.
Fremst í skrúðgöngunni fóru 200
riddaraliðsmenn á skrautlega bún-
um hestum. Þeim fylgdu tvær
hljómsveitir, og lék önnur þeirra
„Guð verndi drottninguna" (brezka
þjóðsönginn), sem hljómsveitar-
stjórinn hafði bætt við verkefnaval
hljómsveitarinnalr, vegna þess að
hann kunni svo vel við lagið.
Sumarhöllin líktist helzt litlu
þorpi, enda var þar alls ekki um
aðeins eina höll að ræða, umkringda
dýrlegum görðum, heldur voru þar
einnig hesthús fyrir 500 hesta, her-
skálar fyrir einkalífvarðlið Dalai
Lama og mörg einbýlishús fyrir
ráðherra hans og helztu embættis-
menn. Umhverfis garðinn, sem var
ferhyrndur að lögun, voru 10 feta
háir veggir, og var hver þeirra hálf
míla á lengd. Þarna voru aldin-
garðar með blómstrandi ferskju- og
perutrjám og breið gata með bein-