Úrval - 01.05.1970, Qupperneq 116

114
skap á ýmsum öðrum stöðum. En
þrátt fyrir þessa minni háttar sigra
Tíbetbúa voru Kínverjar samt að
ná yfirtökunum hægt og hægt.
Þegar kom fram á morguninn, var
gerð stórskotaliðsárás á Sumar-
höllina og jafnframt bein árás fót-
gönguliðs. Khambar og tíbetskir
hermenn hröktu kínversku her-
mennina frá hallargarðshliðunum,
en það urðu óskaplegar skemmdir
á höllinni, og brátt ríkti þar alger
ringulreið. Samkvæmt einni frá-
sögn þá var skotið 800 fallbyssu-
kúlum á höllina, nærliggjandi hús
og hallargarðinn, og eyðilögðust þá
um 300 hús, sem voru í eigu tí-
betskra embættismanna.
Kínverjar höfðu hindrað, að um-
heiminum bærust nokkrar fréttir
af bardögum þessum. Kínverjar
höfðu þaggað niður í útvarpsstöð-
inni í Lhasa. „Og það var hræði-
legt til þess að hugsa,“ segir Thon-
dup, ,,að kannske fengi enginn ut-
an Tíbets nokkru sinni að vita,
hversu kröftuglega Tíbetbúar höfðu
risið upp gegn kommúnismanum.“
Þetta var ein af ástæðunum fyrir
því, að Khambar gerðu nokkrar ár-
angurslausar tilraunir til þess að
ná stöðinni. Ein árásin heppnaðist
næstum alveg. En Kínverjar gerðu
sér grein fyrir virði áróðursins og
hættu því ekki á neitt, heldur létu
öflugt úrvalslið verja stö'ðina.
Nokkrum Khömbum tókst jafnvel
að brjótast inn í stöðina, en þeir
náðust allir. Var þeim síðan raðað
upp, og voru þeir svo skotnir. Kín-
verjar voru ekki hlynntir því að
taka fanga (frekar en Tíbetbúar
reyndar).
ÚRVAL
Astandið í dómkirkjunni var nú
að verða ógnvænlegt. Kínverjum
hafði tekizt að brjótast yfir þýð-
ingarmiklu varnarvirkin tvö, sem
Tíbetbúar höfðu hlaðið. Og þegar
klukkan var orðin 4 síðdegis á
laugardeginum, var götusteinavirk-
ið eitt enn í höndum Tíbetbúa. —
Thondup hafði beðið óþolinmóður
eftir liðveizlu úr dalnum, eftir að
liði hans tókst að ná kvikmynda-
húsinu á sitt vald. En þess í stað
hafði endalaus straumur óbreyttra
borgara lagt dalveginn undir sig.
Þar var um heilmargar fjölskyldur
að ræða. Konurnar þrömmuðu á
eftir mönnum sínum, og grátandi
böm héngu í pilsum þeirra. Þetta
var fólkið, sem hafði haldið til úti
fyrir garðveggjum Sumarhallarinn-
ar í allt að tvær vikur. Það var nú
orðið hungrað, þyrst og óttaslegið.
Það áleit, að það gæti leitað hælis
í dómkirkjunni, og stefndi nú þang-
að. Um kvöldið var allur húsagarð-
urinn utan dómkirkjunnar og sér-
hver kapella hennar troðfull af sof-
andi fólki, mönnum, konum og
börnum, sem hnipruðu sig þar sam-
an, örugg um, að það hlyti að vera
öruggt í þessum helga stað.
En Thondup vissi, að brytust Kín-
verjar inn í dómkirkjuna, yrði þar
hryllilegt blóðbað. Það yrði því að
senda fólkið burt. Hann hélt fund
um miðnættið með nokkrum heíztu
herforingjunum og bað þá að hjálpa
sér með framkvæmd þessa verks.
Þeir lofuðu að gera sitt bezta. En
það voru nú þegar komnir 10.000
manns inn í dómkirkjuna og húsa-
garðinn við hana. Það mundi taka
langan tíma að fylgja öllu þessu