Goðasteinn - 01.03.1970, Page 39

Orðtakið að berast á hauga er notað í vísu, sem ekki er yngri
en frá fyrri hluta 19. aldar:
Hvað er það, sem bætir bú,
svo berist menn ei á hauga?
Góðlynd kona, glaðlynd hjú
og gætið bóndans auga.
Haugurinn er sennilega hugsaður sem sorphaugurinn, er bæjar-
sorpið var borið út á.
Mætti ég svo að lokum minnast á nokkur orðtök, sem gaman
hefði verið að sjá í fslenzku orðtakasafni, tekin af handahófi af
miðum mínum? að láta fá í ausunefninu, að bíta við beizlisólar,
að drekka ekki af öllum döllum, að hleypa upp úr eyrinni, að
skreyta sig með annarra fjöðrum, að fara i fúleyjar, að ríða
gaúrum og garðstaurum, að stíga gírrinn, að sjóða grottann, að
vera hjallhanginn, eins og hundur glefsar í görn, að syfja eins
og hund i rosa, að skjálfa eins og hildafullur hundur, að þola
kambavindinn, að vera með nefið ofan í hverjum koppi, ekki í
marga koppana að klína, að riða við linfléttað lopabandsbeizli,
að vera ýtt eins og rusli af reku, að sitja á seiðhjallinum, að vaða
á söxunum. Er ekki eins og málið sé orðið fátækara, þegar þessi
og önnur orðtök eru látin lönd og leið eða að öllu gleymd?
Goðasteinn
37