Goðasteinn - 01.03.1970, Blaðsíða 85

Ekki man ég fyrir víst, hvaðan Guðný kom, þegar hún var
flutt á sveit sína síðast, en minnir þó það vera af sunnanverðum
Austfjörðum. Fræðimenn gætu vafalítið rakið feril hennar, þar
sem ég held, að hún hafi ekki farið lifandi frá Ketilsstöðum og
lifað stutt eftir þetta.
Þá minnist ég þess úr bernsku minni á Borgarfirði eystra, rétt
eftir síðustu aldamót, að þar var gömul kona, Ingibjörg að nafni,
Sigurðardóttir, sem kunni aðra iatínuvísu og þýðingu á henni. Var
ekki trútt um, að brosað væri að því, - án þess að gjöra sér far
um að grennslast eftir því, hversu rétt væri með farið. En móðir
mín, sem var greind og fordómalaus, hirti þýðinguna og hafði
mætur á henni. Hún hljóðar svo:
Andinn er æ hvar hann vill,
útbýtir hverjum sem vill,
hvað mikið hverjum, sem vill,
og hverja tíð, sem hann vill.
Finnst mér liggja í erindinu, að þar sé um fjallað í alvöru.
Sögumanni „Goðasteins" kann ég beztu þakkir fyrir að láta stað-
festa, að gamla konan, sem hann hafði vísuna eftir, fór rétt með,
eftir langa ævi. Þykir mér líka sennilegt eftir gamalli og nýrri
reynslu minni, að allar þessar gömlu konur, þrjár, hafi verið
trúir og einlægir fulltrúar síns tíma um það að leggja sér vel á
minni og telja sér skylt að fara rétt mcð það, sem þeim var sagt
og kennt.
Það sjónarmið hefir ekki átt upp á háborðið hjá lærdóms-
mönnum okkar í seinni tíð og verið rengt mjög af þeim, rétt eins
og þeir hafi aldrei þekkt skýrara fólk en svo, að leki viðstöðu-
laust út um aðra hlustina á því, það sem talað er í bina, svo
skrá þurfi tafarlaust hvert orð af vörum þess, ef þau eiga ekki
að brenglast eða týnast jafnótt og þau eru töluð.
Hið gagnstæða er þó enn hægt að sanna, m. a. með segulbands-
upptökum Þórðar Tómassonar eftir hinum aldna, austfirzka þul,
Friðfinni Runólfssyni, á elliheimilinu í Hveragerði og raunar
mörgu fleiru, samstofna og svipuðu.
Goðasteinn
83